TOFAZ- Metin Turanlı

Tofaz’ ın ne olduğunu bilmiyorum. Belli ki kötü bir şey. Yerimden kalktım. Yavaş yavaş üzerine doğru yürüdüm.

-Tofaz!

–Haa?

dedim.

–Tofaz! Tofaz! Sen bir Tofaz’ sın.

–Bana bak doğru konuş.

–Tofaz! Tofaz’sın işte.

Tofaz’ ın ne olduğunu bilmiyorum. Belli ki kötü bir şey. Yerimden kalktım. Yavaş yavaş üzerine doğru yürüdüm.

–Sözünü geri al. Yoksa fena yaparım.

dedim.

–Almıycam işte. N’olcak? Sen Tofaz değil misin?

Yan sıralardan bakanlar var. Gülmeleri iyice çileden çıkardı beni. Bir yumrukta yere serdim. Düştüğü yerden bir hışımla üzerime yürüyecekti ki, olduğu yerde kalakaldı. Yerden gözlüğünü aldı. Gözlük Kırılmıştı. Önce şaşkın bir yüz hali belirdi. Sonra dudaklarını içeri çekti. Kaşları ayağa kalktı. Yüzü yayıldı. Ağlamaya başladı. Ben ayakta ikinci bir hamle için beklerken bu tavrı beni de korkuttu. Kötü bir şey yaptığımı anladım. Tam o sırada başımıza toplanmış öğrencilerin sıralarına yönelmesiyle öğretmenin sınıfa girdiğini anladım. Akabinde çekilen bir kulakla müdürün odasına girdik. Müdür, kırılan gözlüğü görünceye kadar kayıtsız bir şekilde öğretmeni dinlerken, gözlüklerin 2 parça halinde masaya konmasıyla gözlerini fal taşı gibi açtı. Bu gözleri görünce başımı daha bir öne eğdim.

–Allah’ım! Hiç sorunsuz bir gün yaşamayacak mıyız bu okulda? Çağırın velilerini gelsinler. Bir de bununla mı uğraşacağız?

Çocuğun yüzüne eğildi.

__Yeter oğlum. Ağlama. Halledilecek işte.

Sonra eller belinde. Benim önümde durdu.

–Ne istedin lan çocuğun gözlüğünden? Haa? Eşşoğlueşşek? Ne diycez şimdi ailesine?

Ben hala nasıl böyle bir durumdayım anlamadım. Önce onun annesi geldi. Kızılca kıyamet kopardı. Ben adam olmazmışım. Ne berbat bir çocukmuşum öyle? Çocuk değil, belaymışım. Müdür, yatıştırmaya çalışıyor.

— Bacım, çocuk işte. Oluyor böyle şeyler. Sakin olun. Diyor.

Benim annem geldi. Onun da başı yere eğik. Bana da hiç bakmıyor. Okula gelmeye alışık aslında. Ama bu sefer farklı. Gözlük 150 liraymış. Öyle diyorlar. Daha yeni yaptırmışlar. Annem suskun. Kadın ”polis,çağırın ” diyor.

Müdür:

–Ne polisi bacım? Tanıdığım bir gözlükçü var. Maliyetine hallederiz. Gerekirse para toplarız falan….

Dışarı çıktık. Eve gidiyoruz. Yoldayken bekliyorum ki, bir şey desin. Bağırsın, kızsın. Gerekirse dövsün. Ama bu sessizliği beni korkutuyor. Eve yakın kolumdan tutup, Endam teyzelerin evine sokuyor beni.

–Endam kızzz! diye sesleniyor. Endam teyze, ellerini kuruluyarak bahçeye çıktığında.

–Bu körolasıca, okulda sıdıka’ nın oğlunun gözlüğünü kırmış. 150 lira diyorlar. Bu zibidi bu akşam burda kalsın. Babası öğrenirse öldürür oğlanı. Akşam ben alıştıra alıştıra söylerim. İdare ediver anacım.
Bu annemi son görüşüm oldu. Babamın korkusundan bir daha eve gidemedim. O gece kaçtım. Gördüğün gibi işte 12 yıldır sokaklardayım. ”
Bir soluklandım. Nasıl oldu da bu kadar aralıksız konuştuğuma ben bile şaşırdım. Elleri birbirine kenetlenmiş bu iki kişinin ilgiyle dinlemeleri belki de beni coşturan. Tinerli elimi burnuma götürdüğümde, ilk başlarda ki tepkiyi vermiyorlar artık. Zayıf kız.

— Bir çay daha içer misin ? dedi.

Kısa boylu,sakallı erkek ise,

–Bir gözlük hayatını değiştirdi desene dedi.

Omuzlarımı kaldırdım. Kız, köpeğimi okşadı. Adam sordu.

— Tofaz neymiş? Öğrenebildin mi sonra?
–Hayır. dedim.

— Hiç dert etmedim.  O an çöp kutusundan dışarı taşan çöpleri karıştırmakta olan köpeğime seslendim.

–Haydi Tofaz. Gidelim artık.

 Metin Turanlı