İŞ YEMEĞİ

Özge’ yi erken gönderdiğim bir akşam, tam da kapatmaya yakın Z raporlarını alırken patron geldi. Önce bir kasayı yokladı.

Sonrasında koluma girerek;

–Haydi bu akşam yemeğe çıkalım. İyice bir konuşmamız lazım.Bazı şeyler yolunda değil dedi.

–yaa, ben gelmesem..

Diyerek mazeretler uyduracaktım ki , elimde ki bezi tutup fırlatarak –Haydi..haydi.. Nazlanma. Araba da bekliyorum. Daha yengenleri de alacaz.Çabuk ol diyerek lafı ağzıma tıkadı. Biz lokantaya geldiğimiz de masamız da bizden önce gelenler de vardı. Lokantanın en güzel köşesinde birleştirilmiş 2 masanın en ucuna ben oturdum. Bir yanımda patron, öte yanımda patronun kayınvalidesi .

Patronun yanında hanımı ve çocuğu, karşısında ortağı diğer genç patronum. Yanında sırasıyla onun hanımı ve kızı, diğer yanında ise kayınçosu ve onun kız arkadaşı… Her zamanki gibi bayağı kalabalık bir yemek. Salatalar geldiğinde patronla , ortak gözümün içine bakarak konuşuyorlar:

–Bir şeyler yapmak lazım. İşler çok düştü. Geçen ay daha iyiydi. Biraz perfonmasın mı düştü? Müşteri falan kaçırmıyorsunuz ya?

–Yok abi Diyorum.

–Olur mu öyle şey? Ama biraz çeşit kırıldı. Biraz yeni model alsak????

Ortak atılıyor.

–Olur mu Rızacım? Al! Al! Al! Nereye kadar? Önemli olan elimizdekileri değerlendirmek. Bizde ki çeşit bu civardaki hiçbir dükkanda yok.

Patron da aynı kafa da. Herkes tereyağı ve lavaşa yöneldi. Ben,

–Dekor! Diye yanıtlıyorum.

–Dekor da eskidi. Nereye uzansam elimde kalıyor. En azından bir boya yapsak???

Ben konuşurken tulum peynirini bitirdiler. Elimde lavaş. Kayınvalide gözlerimin içine bakıyor. Masaya düşmüş birkaç tulum parçasını çatalımla almaya çalışıyorum. Patronun karısı ise yine temizlik üzerine… Bir taraftan oğlunun burnunu silerken, öte yandan;

–Müşteri gelmez tabii. Dükkanı bok götürüyor. Bak, üzerine alınma Rızacım ama bir gözlükçü dükkanı önce temiz olmalı. Sen bizden birisin diye rahat söylüyorum. Ama biraz özen gösterin canım. Raflar da bir karış toz var. Yok hayır, yapamayacaksanız, biz gelip yapalım. Di mi ama?

–Ama abla, çırak çıktığından beri, yetişemiyoruz ki.. Özge zaten hamile. Ben de….

Habire salataya kaşık sallamakta olan kayınvalde, damadına sesleniyor.

–O çocuk iyiydi Şükrü. Niye çıkardın Sivaslıyı?

–Kendi çıktı anne. Parayı az buldu.

Ortağın karısı da;

-Hakkaten ya! iş yok derler. İş bulursun çalışmazlar. Biz geçen sene İtalya dayken… Kızım bir sus ya! Ay bu çocuk beni öldürecek vallahi. 2 lokma bir şey yedirtmiyor, konuşturmuyor.. Ay biz niye geldik Nevzat? Tak etti canıma valla.

Hala ara sıcak ve salatadayız. Her konuşan bana konuştuğu için, her konuşan bana baktığı için, her konuda muhatap ben olduğum için elimde bir lavaş parçası.. Bir ona bakıyorum, bir ötekine. Onlar habire çın çın yaparken ben üç bardak su bitirdim. Dönüşte arabayı ben kullanacağım diye içki de vermiyorlar. Şöyle esaslı bir şey de kursağımdan girmedi. Ortağın kayınçosu, elleriyle dürüm yapıp, kız arkadaşına yediriyor. 2 ortak karısı stor perdelerden, kocası gözaltına alınan Ebru Gündeş’ ten falancanın burnundan konuşurlarken, kayınvalide ikinci sodasını içiyor. Çocuklardan biri uyurken, diğeri cep telefonunda oyun oynamakla meşgul. iki ortak ise çaktırmadan uzak doğu planı yapıyorlar, şifreli şekilde. Deminden beri üzerimde olan gözlerin yine bana dönmesini bekliyorum. Bu sefer kesin kararlıyım. Konuşacağım. Patron çapkınlıklarına şahit olarak beni göstermişken, ben atıldım.

–Minübüs fiyatlarına da zam gelmiş..

–Haaa? Diyor.

–Minübüs??

Diğer ortak anında yüzünü karısından yana çeviriyor. Muhatabım patron, eliyle midesini ovuşturup, bir gag yapıyor. Hedef değiştirip;

–Şurdan bir soda iste Rıza Diyor. Ben garsona yöneldiğimde konular yine değişiyor. Zam isteyeceğim sıra da araya Fatih Terim, Optik fuarı, Ertuğrul Akbay’ ın gençlik reçeteleri falan giriyor. Kayınvalide ‘’ben içmem! ben içmem!’’ deyip iki dubleyi devirdi. Eliyle yüzümü kendine doğru çevirip ‘’bizim zamanımızda….’’diye bir yerden başlıyor. Dillere destan gençliğini, güzelliğini anlatıyor. Rahmetli, pek bi severmiş onu… Hesap verildikten sonra, kahveler içilirken. Büyük patronun karısı aradığım fırsatı bana uzattı.

–Eee Rıza!30 yaşına girdin di mi? Ne zaman evleniyorsun? Yok mu çevren de birileri?

bir kez daha şansımı deniyorum.

— Var sayılır abla. Ama bu maaşla zor gibi. Kredi kartlarım da patladı. 2,5 yıl oldu zam almayalı. Tüm işlerde benim üzerime kaldı dükkan da…

Diye konuşuyordum ki her 2 patronumdan da ‘’ııhhh’’ ‘’şeyyyy’’’’’hıııı’’ gibi sesler çıkmaya başladı. Sonrasında uzun süren bir sessizlik. Patronun hanımı böyle tatsız bir şeye sebep olduğu için üzgün. Ortak elini yıkamaya gitti. Kayınço ve arkadaşı hala şarap kadehlerini birbirlerinin kollarından geçirerek cilveleşiyorlar. Patron, yüzüme doğru eğilerek:

–Rıza,bu konuların yeri burası değil. Dükkanda konuşuruz. Biz sana güveniyoruz. Sen işine sahip çık. Bakarız Dedi. Toparlandık.

Dönüşün en güzel tarafı Audi Q5 arabayı kullanmak oluyor. Nasıl da gidiyor şerefsiz. Gram ses yok.

 Metin Turanlı