Figano’ nun düğünü

Yemekten sonra hepimizi asker gibi salona dizdi gelin hanım. ”Çayları salonda içerken, videoyu izleriz hep beraber ” dedi.

Hanım da da aynı telaş. Nasıl yemek yedik, nasıl televizyon başına oturduk anlayamadım bile. Önce gelin ve damada iş arkadaşları tarafından hazırlanan küçük bir iş günü slaytı izledik. Nasıl tanıştılar, nasıl arkadaş oldular, ortak arkadaşlarının türlü komiklikleriyle dolu bir slayt.

Sonrasında düğün salonuna girişleri.

Alkışlar, nikah memuru, şahitler, ”Murat Figan’ı eş olarak kabul ediyor musun?” sorusu, ayak basma, açılış dansları, davetliler, takılar, danslar, oyunlar…..

Ve ben…

Videoyu izlerken kimseye dikkat ettiğim yok. Görüntüye girdiğim her karede kendime dikkat ediyorum, başkasının gözüyle kendimi inceliyorum. Yaa, bu ben miyim? Şu kollarını açıp oğlana sarılan, dünürle kol, kola halay çeken, hele hele 40 yıllık kovboy gibi Gangnam stili kement atan, şarkıcı kadınla mastika oynayan, ceketi beline bağlayıp, elleriyle çamaşır yıkayan… Öyle sarhoş falan da değildim…

Artık o nasıl düğün stresi ise, o nasıl bir mürüvvet beklemekse tüm kurtlarımı dökmüşüm.

Ama dikkat ediyorum beni ayıplayan da yok. Herkes güle, oynaya düğünü seyrediyor. Arada bir ” baba, sende de ne hünerler varmış ? ” diye takılıyorlar ya, umurumda değil. Çünkü biliyorum ki, herkes öncelikle kendilerinin oldukları görüntülerle meşgul. Giyim, kuşamlarını ve nasıl göründükleri ile ilgili yorumlar dinliyoruz.

” Ay ne kadar da şişman çıkmışım di mi ? ” ” Aaa, o elbisen neymiş öyle ya ? Hiç dikkat etmemiştim . ”

Kendimden ve hanımdan sonra tek dikkatimi çeken alt kat komşumuz Nevzat bey oluyor. Gözünde kocaman kahverengi kemik gözlükleriyle sırıtıyor. Geçen hafta bana gelmiş gözlük bakmıştı. ”Ya reçeteyi daha almadım Muratcım, alırsam bana güzel bir gözlük verirsin artık ” demişti, bizim oğlana. Namussuz herif, reçeteyi bahane etti. gitti, başka yerden aldı. Ben bilmez miyim malımı ? Cimri herif !

Düğündeyken pek görüşememiştik. Ya da dikkat etmemiş olabilirim, oysa şimdi kabak gibi ortada. Yeni evlendiği genç karısıyla dans ediyor. Sanki kendi düğünü… Eşe, dosta herkese gülümsüyor. Kameraya da hareket çekiyor. Gıcık herif. Benim izleyeceğimi biliyor ya, aklınca şirinlik yapıyor.

Nevzat örneği bir yana… Aslında imkan olsa her günümüzü, her anımızı bu şekilde kameraya çekebilsek. İnsan hafızası balıktan farksız. Unutmaya çok elverişli. Kamera ya çekelim derken, yalnız kendimiz izlemek kaydı ile… Yoksa zaten her şekilde izleniyoruz. Mobeseler, iş yerleri ve ev kameraları görüntülerimizi; kredi kartları hareketlerimizi zaten kayıt altına alıyor. Benim konu ettiğim şey ise bambaşka… İzledikten sonra Özeleştiri yapabileceğimiz…

İtiraf edeyim, bunlar hep mazeret aslında.

Gerçek olansa, insanın kendisini televizyonda görmesi. Ne acayip bir duygu o? Üç dükkan sahibiyim böylesi bir şey yaşamadım. Görüntü bana benziyor ama, ben değilim sanki. Yabancı biri gibi. Sesim bile bana yabancı. Demek millet beni böyle görüyor şimdi ha! Bu artistler, şarkıcılar ne şanslı insanlar ya?
Videoyu 16.kezdir izliyorum. Bir örneğini aldım, dükkanda ofisimde izliyorum. Her seferinde de farklı bir ayrıntı yakalıyorum.

Bu arada dünürün annesine gözüm takılıyor. O Gözlüğü nerden almış acaba? Ne ayıp, biz varken başka yerden gözlük almak ta neyin nesi?

Hani akrabaydık biz ?…

 Metin Turanlı