Hüseyin benim yaverimdir. Sarayda senli benli konuşabildiğim tek kişidir. Arada böyle filozofvari laflar etmesine izin veririm. Eğlenceli oluyor.

“—O günden beri buralar hep kan gölü,” diye ekliyor.

Geçenlerde gözünü ameliyat etmiştim. Yakını az görüyordu, biraz da uzağı bozuktu. Bir baktım, progressif gözlük yaptırmış.

“Yazık değil mi onca paraya Hüseyin? Gel seni bu yükten kurtarayım,” dedim.

“—İstemem. Gerek yok, ben böyle iyiyim,” dedi ama kestirip attım.

“Uzan şuraya!” dedim.

Sarayın bir odasını muayenehane olarak döşemiştim. Sesini çıkaramadı garibim. Presbiyopisini düzeltirken hafifçe şaşı da yaptım Hüseyin’i. Böyle daha iyi oluyor. Eskiden ne kadar çok şaşı vardı, şimdi bir tane bile kalmadı. Tıp ne kadar ilerliyor değil mi? En son bir Türk filminde görmüştüm, Mahsun Kırmızıgül canlandırıyordu. Ayrıca şaşı insanların konuşmaları da daha etkileyici olur. Acaba Hüseyin’i dışişleri bakanı mı yapsam? O hâlâ konuşuyor:

“—Kabil, kardeşi Habil’i öldürdüğünden beri bu topraklara huzur gelmedi.”

Bugün üzerime bir rehavet çökmüş. Hüseyin ana avrat sövse sesimi çıkaramayacak durumdayım. O da bunun farkında mı ne, habire öğüt verip duruyor.

Sanki bu süreci ben hazırlamışım gibi... Rusya’yı da kattık işin içine. Ferdinand Arşidük gibi ismim ders kitaplarında “3. Dünya Savaşı’nın sebeplerinden biri” olarak mı anılacak? Ama kader işte... Hayat, hiç düşünmediğin şeyleri bile yaşatıyor insana.

2011 Nisan ayına kadar her şey yolundaydı. Demokratikleşmeye geçiş yollarını arıyordum. Tabii, batılı anlamda bir demokratikleşme değil elbette. Ona halkımız hazır değildi. Benim sürekli cumhurbaşkanı kalabileceğim, daha hafif düzenlemelerle bir takım reformlar düşünüyordum. Tam o sırada bölgemizde esen “Arap Baharı” bizi de sardı. Saddam, Kaddafi, Mübarek birer birer devriliyordu.

İlk başlarda temkinli davrandım. İleri giden göstericileri gözaltına aldırdım. Ama öyle kuvvetli bir rüzgârdı ki, bir şeyleri göze almak gerekiyordu. Ben de Hizbullah’ı yanıma aldım.

Sonrası ise... Vallahi nasıl oldu bilmiyorum. Selman Farisi üzerine yemin ederim ki bilmiyorum. Olay kontrolden çıktı, mezhepsel bir çatışmaya dönüştü. Suriye’de şimdi önüne gelen bir örgüt kuruyor:

El Nusra, ÖSO, IŞİD, PYD, YPG, Hursan...

Ama en çok da Özgür Suriye Ordusu’nun gözlükçülerle anlaşma yaptığını duyunca çıldıracak gibi oldum. Ülkeden göç eden dört milyon mülteci bile beni böyle yaralamamıştı. Savaş savaştır, kuralları vardır. Ama bazen hassas olduğum yerlerden vuruyorlar, işte o zaman hasta oluyorum.

Çünkü, dünyada liderlik yapan tek oftalmoloğum.

Siyasetin ve devlet idaresinin neresinde olursam olayım, bu mesleğe ilgimi hiç kaybetmedim. Evimde özel muayene odası kurup Esma’yı iki kez göz ameliyatı yapmışlığım bile vardır. Maksat el becerimi kaybetmeyeyim. Putin’e bir katarakt ameliyatı yapabilsem mesleki kariyerimde zirveye çıkmış olurum.

Hüseyin hâlâ ilk cinayette kalmış:

“—Dünyada ilk cinayetin işlendiği bu Kasyun Dağı, göz taşlarıyla doludur. ‘Göz taşları’ dediğimiz şey bildiğimiz bakır sülfat. Olsa da olur, olmasa da. Ama göz yaşları çok fazladır. Siz göz doktoru olduğunuz için söylüyorum Beşar Bey. Sizin anlayacağınız dille anlatayım: Net bir görüntü elde etmek için göz yaşı şarttır. Onun ziyan edilmesine izin vermeyin.”