Pir

Bu gözlükçülük okulunda siz gençlerle Bir arada bulunmaktan fevkalade memnuniyet duyuyorum.

Bizi bunca yıldan sonra hatırlayıp, bir meslek büyüğü olarak addeden saygıdeğer hocalarınıza da gönülden teşekkür ederim. Çok mütehassıs oldum. Öhö, öhooo!

Ve meslekten uzak kaldığım bu 50 yıl sonunda görüyorum ki, bizim de artık okullu olarak yetişen, istikbale ümitle bakmamıza vesile olarak sizler varsınız. Ne diyeceğimi hakikaten bilemiyorum. Sesim az çıkıyorsa beni mazur görün. Üstünüze afiyet ağır bir gribal vaka geçirdim. O yüzden arka sıralarda ki arkadaşlardan özür dilerim.

Demin yetkili arkadaşlar üniversiteyi gezdirdiler. Laboratuvarlarınız, atölye çalışmalarınız, son model cihazlarınız. .. Çok affedersiniz, ağzım açık izledim. Çook ta gurur duydum.

Şimdi siz saygıdeğer meslek adayları karşısında fenni gözlükçü olarak kendimi addetmekten hicap duyarım. Ancak, fennin, ilmin bu kadar geliştiği bu dönem de şaşkınlığıma aldanıp, bulunduğunuz mevki yeter görmenizi de istemem doğrusu.

Evet biz çok iptidai şekilde çalıştık. Bir dükkan da bir tornavida olurdu. Elmas uçlu cam kesicilerimizi çok dikkatli kullanmak zorunda idik. Bir uç kırılırsa, yenisi 3-4 ayda ancak gelirdi. Böyle şimdiki gibi cam ve çerçeveler de enva-i çeşit model de yoktu. Ama bu yokluk içinde sizin öğretmenleriniz olduğu gibi bizim de ustalarımız vardı.

Benim ustam ki..
Ben 1439 doğumluyum. Yani yeni takvimle 1922. 15 yaşında Ankara da Kızılay da hastahane malzemeleri satan Moris kardeşler de çırak olarak ise başladım. 2 yıl sonra ticarethanenin muhasibi Arnavut Zeynel bey’in
-Senin elin işe yatkın Rızacıgım, gel benimle çalış. Demesiyle 150 kuruş aylıkla Salıncılar pasajında gozlükçülüge başladım. 40 yıl bifiil çalıştığım bu güzel zenaatı 1977 yılında sağlık durumum el vermediği için bıraktım. Ancak o cam tozları insanın nefesine karışınca meslek bırakılmıyor kolay kolay.
Anekdotlar? Anekdot ne? Haa, hatıralar. .. Elbette ya güzel hatıralar vardır ama heyecandan unuttum bir çoğunu. Biraz da yaşlılık var tabii.

Evet, şeyi hatırlarım bir, eeee neydi?? Ben yeni usta olduğum zamanlar da Hacı Bektaş Veli caminin bir müezzini vardı. Abdülbaki Efendi. Babası ahi ocakları başkanı eski bir baston ustasıymıs. Onla ara ara hasbihallerimiz olurdu.

O anlatırdı. Babası bir baston siparişi aldığında o baston ihtiyacı olan topal adamın yerine kendini koyar, bir gün boyunca aksar, bastonu öyle yaparmış ki, kullanan zahmet çekmesin. Bu söz benim kulağıma küpe olmuştu. Ben de bir gözlük yapacağım zaman o hastayı iyice inceler, yüksek numaralı gözlükler de gözlerimi kapar, az gören insanların yerine kendimi koyardım. Tavsiye ederim sizler de bir deneyin. Onların ne düşündüğünü, neye ihtiyaçları olduğunu daha bir anlarsınız. Eskiler ruhiyat derdi, yani n’oluyor? Hah, psikolojisini öğrenmiş olursunuz. Emin olun gözlükleri daha bir özenerek yaparsınız o zaman. Düşük numaralı hastalarım için de bazen bir naylon ya da az buzlu camlarla bir on dakika dünyaya bakardım. Siz de deneyin, ne demek istediğimi daha iyi anlarsınız.

Bir de… Bir de Allah Rahmet eylesin. Ahmet Hamdi Tanpınar vardı. Ankara da olduğun da ara ara gelir sohbet ederdik. Bana “Rıza usta sizin bu meslek büyüyecekse bir pir edinmeniz lazım. Gel seni bu mesleğin piri ilan edelim. Der takılırdı. Sonra öğrendim ki Saatleri ayarlama Enstitüsü diye bir roman yazmış. Şeyh Ahmet Zamani hazretleri diye de bir hayali karakter yaratıp saatçıların piri diye ilan etmişti. Pir nedir biliyorsunuz di mi? Evet, işte öyle.

Hay Allah, beni mazur görün çocuklar. Çok istesem de devam edemiyorum. Bu prostat baş’a bela. İbrahim bey evladım yardım etsen…

Efendim? Son söz? Son söz, önce iyi insan olun, sonra işinizi iyi yapın. Hadi sağlıcakla kalın, gözlerinizde öperim. (Tuvalet uzak mı İbrahim?)

Metin Turanlı