Kod adı Optikçi!

Önceleri bir iki söylenir geçer derken, aile dostumuz Net Bakış optiğin sahibi ve karısının yurt dışına gideceklerini öğrenince çıldırır gibi oldu. Yanına yaklaşılmıyor.

Sabah dükkana geldikten 10 dakika sonra da aradı.

Akşam bir yere takılma konuşacağız.

Daha 20 dakika önce beraberdik. Beni asık suratla uğurlarken sessiz kalmış, ‘’dur ben bunun gününü nasıl berbat ederim ‘’diye düşünmüş olmalı ki, bu telefonu ediyor.

Allah Allah, duyanda her gün iş çıkışı bir yere takılıyorum sanacak.

Akşam tatsız geçmesi muhtemel bir konuşmayı elimde olmadan düşünerek vakit geçiriyorum. Ne yemek yedim, ne işlere verebildim kendimi. Dükkanda ki en zayıf günüm.

Mahir’in sigara bahanesi ile kaytarmasına da, Gülsüm’ün müşteri ağırlarken sevgilisi ile yazışmasına da karışmıyorum. Halbuki, evden çıkarken içimden, ‘’Ne güzel, akşama kadar rahatım’’ diye düşünüyordum.

Tam kapatmaya yakın bir saatte gri takım elbiseli, kara gözlüklü biri beni hedefleyerek karşıma geldi.

Ökkeş Coşkuner? Dedi.

Buyrun benim diyebildim.

Elimi sıkıca sıkıp, ben davet etmeden karşımdaki koltuğa oturdu.

Milli istihbarat teşkilatından Binbaşı Berke Çağan dedi.

Şaşkın bakışlarım adamın üzerinde geziniyor.

Nasılsınız? Dedi.

İyiyim diye cevap verdim. Bir şekilde konuya girecek ama, vakit kazanmaya mı çalışıyor ne?

İşleriniz nasıl?

Çok şükür diye karşılık verdim. Yerimde bir doğruldum. O an da aklımdan geçen düşünceye kendim de güldüm.’’ Ulan ben bir haftadır hanımın türlü tacizine maruz kalmışım, mitten mi korkacağım? ‘’ diye düşünerek ,

Vallla beyim dedim. Erzurumlu esnafa sormuşlar işler nasıl ? diye. Adam demiş ki; deftere bakırem hac ve zekat farz oldu. Cebime bakırem, ‘’ otur oturduğun yerde , bok yeme diyerem.

Güldürdüm adamı. Ama fıkraya mı güldü, Zorlama şive taklidime mi güldü ? anlayamadım. Ama fıkra ortamı yumuşattı. Adam,

Ökkeş bey dedi. Esnaf ağının bir üyesi olarak 15 yıldır düzenli olarak mite geçtiğiniz haberlerden dolayı 1 ocak akşamı mitin merkez karargahında onur plaketine uygun görüldünüz.

Kamera ararmış gibi Sağa sola şaşkın şekilde baktım.

Ne diyorsunuz beyefendi ? dedim. Benim istihbaratla falan ne işim olur? Muhtemelen bir yanlışlık olmalı.

Muhtemelen diye cevap verdi ince bıyıklı adam. Milli istihbaratın tabana yayılması ile ilgili olarak bir proje çerçevesinde siz ve dükkanınız gönüllü istihbaratçı olarak vasıflandırılmışsınız. Haberiniz olmayabilir ama,şimdi emekli olan ağabeylerimiz sizin adınıza raporlar düzenleyerek istihbarata katkıda bulunmuşlar.

Olabilir mi böyle bir şey?

Oluyor bazen dedi ince sesli adam. Merkezi bir yerde dükkan sahibi olmanız sebebi ile Optikçi kod adı ile düzenlenen raporlar sayesinde 2 canlı bomba, 5 uluslararası mafya lideri,3 yabancı casus yakalandı.

Elim ayağım titredi. Ben şimdi muhbir miyim? Diye sordum.

O nasıl laf diye kaşlarını çattı çenesi çukur adam. Siz haberiniz olmasa da vatanını ,milletini seven adamsınız. Alacağınız ödülle beraber istihbarattan emekli de olacaksınız dedi Mite girilir ama ordan ayrılınmaz diye bir ön yargıyı da bu törenle kırmış olacağız diyerek elime bir davetiye tutuşturdu. Sonra bu ciddiyetine uymayan bir şekilde elini turist Ömer gibi alnına götürerek, Görüşmek üzere deyip dükkandan çıktı.

Ben de aklımda deli düşüncelerle kimsenin olmadığı dükkanı kapatıp eve geldim. Oğlum, kızım ve tabii ki hanım salonda oturuyorlar. Normalde bu 3 lünün bir araya gelmesi mümkün değil. Oğlan’ın bilgisayardaki oyununu, kızın telefondaki yazışmalarını bırakıp annelerinin yanında olması…. Demek hanımın onlara ihtiyacı var. Her günkü gibi mutfakta değil de salonda yemek masası da hazırlanınca bu gece büyük olaylara gebe olmalı. Elimi yıkayıp hemen sofraya oturuyorum.. Hanım servis yaparken, bazı şeylerin kıymetini bilmek lazım. Ne güzel bir aradayız dedi.

Hıı dedim çorba ya limon sıkarken.

Ama bu sofra her zaman dolu olmuyor diye ekledi, Oğlanın tabağına fazladan bir kepçe daha koyarken.

Biz bir aileyiz, ama bunu birbirimize hissettiremiyorsak eksik bir aileyiz.

Ortaya konuşma kesildi, konu bana geldi.

Sen bir aile reisi olarak en son ne zaman çocukların dersi ile, sosyal durumlarıyla ilgilendin?

Hemen araya girdim. Belli ki iyi hazırlanmış ve uzun sürecek bir konuşmayı sabote ettim.

Çocuklar, sevgili karım.. Bugün işimden istifa ettim.

Aptalca bir bakış hepsini sardı.

Oğlan; Dükkanı mı kapatıyorsun baba?

Kız, Bana optisyenlik oku diyordun. Şimdi ne olacak?

Yavrularım dedim. Ben de geldim ellibeşime. Artık 2 işi birden kaldıramıyorum.

İki iş derken? Dedi karım.

Çatalı elimden bırakıp, ne zamandır söylemek istiyordum ama kısmet olmadı dedim ciddi bir şekilde. Ben mit üyesiyim. Asıl işim bu. Gözlükçülük bunun görünür kısmı.

Önce bir sessizlik.. Karşılıklı bakışmalar.. Sonrasında bir kahkaha tufanı.. En çokta karım gülüyor. Ama nasıl? Kasıklarını tuta tuta.. Konuşması da anlaşılmıyor. Galiba şuna yakın şeyler söylüyor.

Ay Allah iyiliğini versin. Ayol sen sinek bile vuramazsın.

Oğlan; Baba çok makara adammışsın ya. Bir hafiyeliğini görmedik.

Kız; Babam , annemin ayrılacağını sezdi ya, böyle bir senaryo kurdu.

Tabii, tabii diyerek kırgın bir şekilde portmanto da asılı ceketimden aldığım davetiyeyi masaya bırakıp yatak odasına yöneldim.

Kahkahalar yerini mırıldanmaya , sonrada uzun süren bir sessizliğe bıraktı. Ben de mit emekliliği normal bir emeklilik mi? Bana maaş bağlayacaklar mı? Sektörde duyulması ile neler yaşarım? Komşularla ilişkim nasıl olur diye düşüne düşüne uyuya kaldım.

Sabah olağanüstü bir güne başladım. Karım 20 yıldır görmediğim çeyizlik robdöşambrımı giydiriyor, oğlum çayımı koyuyor, kızım yumurtamı soyuyor. Dışarı çıkarken muhteşem 3lü beni uğurluyor. Karım ayakkabılarımı önüme koyarken,

Aman diyor. Yurt dışı tatili de neymiş? Ama mit’in onur ödülüne giderken giymek için özel bir şeyler lazım. Kredi kartı limitini artırır mısın canım? Diyor.

İlk kez dükkana giderken karım ve çocuklar tarafından öpülüyorum. Hem dudakları yanaklarıma değiyor, hem de mecazi olarak çok fena öpülüyorum.

Öyle ki hayır deme şansım hiç yok.

Metin Turanlı