Kâmran Abi!

Orta boylu, göbekli, kaşları yukarı kalkık ve gür.

 

Gerdanı, yüzünün doğal bir uzantısı gibi taşmış… Kırlaşmış saçları ve yok gibi duran seyrek bıyıkları ile altmışlı yaşların sonunda bir abimiz.

 

Yaz-kış üzerinde eksik olmayan beyaz bir pardesü. Özellikle kışın ceket üzerine de giydiğinde kolları iyice yukarı çıkan bu pardesü ile öyle sık görürsünüz ki, yatarken bile üzerinden çıkarmadığını düşünürsünüz. Yaz günü gördüğünüzde ise kışlık elbiselerinize özlem, mözlem duymasınız yani.

 

Bu Kâmran abi, patronumun bir arkadaşı. Eğlenceli ve hoş biri. Konuşurken gülmekten kasıklarınızı tutarsınız. Hele bir de çapkınlıklarını anlatsın, altınıza işersiniz.

 

Gençliğinde yakışıklı olduğu kesin. Hala da güzel bir adam. Zengin bir hanımla evli. Evler, katlar, dükkanlar, araziler, yazlıklar… Böyle bir adamın sizinle sohbeti aslında gurur verici. Hakkaten kalender adam. Çok ta yardımsever olduğunu tanıyanlar söylüyor. Bu denli hakkında iyi şeyler anlattığım bu adam için övgülerim 1 çift yakın camı taktırıncaya kadar sürüyor.”40 lira organik cam, sana 25 lira olur Kâmran abi ” dediğim de, hiç alışık olmadığım ciddiyetiyle ve yine gülümseyerek beni şaşırtıyor.

 

–Bak yegenim! Ben bu camları kaça aldığınızı biliyorum. Benim bir sürü gözlük deposu sahibi arkadaşım var. O da önemli değil. Ben zaten hayatım boyunca ayıptır söylemesi ama, hiçbir şeye değerini vermedim. Her alışverişim de sürekli olarak her şeye başkalarından daha ucuza, kelepire sahip oldum. Herkes 20 lira ya bir şey alıyorsa, ben ya ücretsiz ya da çok sembolik bir bedel ödemişimdir.

 

–Ama abi seni başkalarıyla aynı tutmadık zaten. Başkalarına 40 lira olan camı sana 25 dedim. Ha istersen hiç para almıyım.

 

Senin canın sıkılmasın.

 

–Yavrum bak beni yine yanlış anladın. Ben istiyorum diye değil, sen isteyerek… Bak sana şöyle bir örnek vereyim. Üniversite zamanımdan beri çıktığım kızlara 5 kuruş yedirmedim. Millet parasıyla çapkınlık yapar, ben üstüne para alırım. Okey de bile o kadar çok el kazanırım ki, oyun arkadaşlarım kıskançlıktan deli olurlar.

 

 

Geçen sene GAP turu yaptık eşimle, gittiğimiz her yerde o kadar çok dostum var ki, tüm otobüs yolcuları hayatında böyle misafirlik görmediler. Sözde turla gittik ama yaptığımız ev ziyaretlerinin, konuk olduğumuz sofraların haddi hesabı yok. Aynı otobüs yolcuları bu sene Balkan turu yaptılar, ben ve eşim davetli olduk. Diyeceğim bu ikramlar gönül rızasıdır. Mecburiyet yoktur bunlarda.

 

Ankara da işini halletmediğim kimse kalmamıştır. Bakanından çaycısına, mafyasından kaportacısına el uzatmadığım kimse kalmadı. Bu alışkanlıkta oradan yerleşti. Hiçbir şeye para vermedim sayılır. Şimdi sen böyle 25 lira falan diyince bir tuhaf oldum.

 

–İyi ya abi.

 

Diyorum hafif kızgınlıkla.

 

–Patronumun arkadaşısın. Ona söylesen para bile almaz senden. Ama ben burada çalışan biriyim. Senin tüm bu anlattıklarının aksine ben de hiçbir şeye bedelsiz sahip olmadım. Ayrıca olamam da. Kelepir nedir bilmedim. Hiç bir zaman senin gibi çok dostum olmadı. Hiç kimsenin bir muşkülüne koşamadım. Ancak ki, kendime gücüm yeter.

 

Bazen haddimi aşıyorum. Konuştukça açılan kimselerdenim herhal. Niyetim çok uzatmadan camı takmakken, kendime hakim olamıyorum.

–.Benim şansla uzaktan, yakından bir dostluğum olmadı Kâmran abi. Okulda da öyle. Çalışmadığım zamanlar hep sözlüye kalkan ben olurdum. Yanlış yaptığım bir işin bedelini misliyle ödemişimdir. Şimdi… Doğuştan şanslı olmanın yanında bir de bu bir çift camı bedavaya getirmekse niyetin anaca havanı alırsın.

 

O günden beri üzerime üzerime geliyor. Başka yerlerden aldığı gözlüklere iskonto yapmayacağımı bile bile getirip cam taktırtıyor. Bir seferinde de paraya kıyıp progresiv cam taktırdı. Kendini yanlış tanıttığının farkında mı ne?Aslında iyi adam. Sofrasına hiç oturmadım. Ha bire bir yerlere davet edip duruyor. Yine anlatıyor, yine gülüyoruz.

 

Ama o kadar…

 

Metin Turanlı