Ben gözlükçüyken…

Gözlükçülük, eskiden beri, erkek egemen bir meslekti.

Ne  zamanki optisyenlik mesleği tanındı, kadınlarında bu meslek içinde görünürlüğü arttı; O sayede meslek biraz biraz kendine çeki düzen vermeğe başladı.

Çıraklık dönemimden hatırlarım, dükkan hiyerarşisi oto tamircilerden pekte farklı değildi. ( şikayet olsun diye söylemiyorum. Bence daha eğlenceli ve daha homojendi.)

Şakalarımız daha kaba-saba, ilişkilerimiz daha candan ve gürültülüydü. Dükkan sahiplerimiz, Genelde bizimle beraber büyüyen, hayatı bizimle öğrenen ağabeylerimizdi.

Cuma akşamından standart ve gözlük sanayi’nin güneş gözlüğüne uygun modelleri  ile ona uygun güneş camları ayarlanır, dükkan kapandıktan sonra en yakın ocak başından söylenen kebaplar yendikten sonra-arada 1-2 tek atan kalfalarımızda olurdu- biri pens’te diğeri cam kesme makinesinin başında, çırakların da bitmiş gözlükleri temizleyerek katkıda bulunduğu  gözlük yapımına başlanırdı. Fonda,üstten takılan kaset-çalarlarda ferdi-Orhan ya da Ümit Besen ağırlıklı müziklerin okunduğu, bol gırgır ve şamata ile gecenin ileri saatlerine dek süren çalışma da 100-150 arası güneş gözlüğü çıkarılırdı. Ertesi gün için ortalığın penslenmiş cam kırıklarıyla dolu olduğu atölyeyi temizlemek bazen yarım gün alırdı.

Sonra n’olduysa, bir el değdi. Bir şeyler değişti. Eski eğlenceli günler yerini, işini iyi yapmak adına alışmadığımız bir ciddiyete bıraktı.

Kapıdan başını uzatıp,  siz sesekalılara veriyor musunuz ?  diye soranlara gülmemize kızıldı önce..

Sferik camda odakla karşılaşmamız da- yaklaşık olarak-bu döneme denk düşer. 58-60 milim camlar yerini daha yeni 65  milimlere bırakmıştı.

Alınan her gözlükle beraber ,torbalarla yedek parçalar verilirdi.Vida ya para ödemek şimdi zorumuza gidiyorsa sebebi budur.

‘’Asetonu ,gazoz kapağının içine boşalt. Ortadan kırılmış kemik çerçeveyi, 2 yanından içinde erit.10 dakika sonra, 2 ucunu birbirine yapıştır. Bekle..’’

Artık çıraklık dışında bir şeyler öğrenmem gerektiğine karar verildiği bir dönemde ,tamirat yapmayı bu şekilde öğretiyorlardı.Zamanla malzemelerin hafifleşmesi ve kalitesizleşmesiyle, JAPON diye bir yapıştırıcının da ortaya çıkmasıyla  birlikte gözlükçülük el sanatları sıfatını kaybetti de ben de bu beceriden yoksun kaldım.

Optisyenlik ve gözlükçülük arasında ki 7 farkı yazın deseler—kim diyecek? Niye kıyaslıyorlar?  Ya da neden 17 değil de 7 fark diye sorgulamadan- kafadan yazacağım ilk şey optisyenliğe geçişle birlikte gözlük kaynaklarının azalması, tamirat diye bir şeyin ise kalmamasıdır.

Kurumsal mağazaların yaygınlaşmasıyla, tüketici ilişkilerinde ki değişimleri de soran olursa -kim soruyor bu soruları ya? Demem.- onlara da kaybedilen tüketici hakları derim.

Gözlük almaya gelen müşterilerimiz, en azından gözlükleri yapılıncaya kadar kelimenin tam anlamıyla hasbıhal ederlerdi. Sohbetin daha samimi hali olan bu hasbıhalle, tüketiciler ellerinde ki çayı yudumlarken hemen her konuda içini döker; bir şekilde rahatlamış ve terapi almış vaziyette, dükkanın da sadık müşterisi olarak dışarı çıkarlardı.Bu sitede yayınlanan bir çok yazıda o günlerden kalan sohbetlerin, beraberinde aldatılmayan alış-verişlerin izi vardır. Hadi şimdi, kurumsal bir mağaza da alış-verişinizi yapıp, ardından kahve içerek;  Futboldan, akil insanlardan, dünya siyasetinden falan konuşun bakayım.

Kısacası ben, her türlü mesleki gelişime destek vermekle beraber, teknolojinin ve eğitimin tüm olumluluklarına karşın nostaljik ve duygusal tarafım ağır basarak itiraf ediyorum ki: hala Anadolu’nun bazı yerlerinde süregelen Optikçiliğin tekke’ lik dönemini sevdim.

Mektepli dönemine  yetiştim.

Küreselleşmiş döneminde bittim.

 Metin TURANLI

Not : Aman yanlış anlaşılmasın.Bu bitiş’ten kastedilen, -mahvolduk,battık-anlamında maddi  bir bitiş değil.Duygusal anlamda bir soğumadır.