Gözlük…

İşte bu mucizevi bir olay.

Geçenlerde daha iyi görebilme ile ilgili bir seminer düzenlendi ve bu seminerde görebilmenin psikolojik etkisi konusunda konuşulmak üzere ben de dahil oldum.

Özellikle göz bozukluğunun nerdeyse bastonu haline gelen gözlükten kurtulmak teması önemli konu haline gelmişti.

Seminere katılanların hepsi gözlüklüydü ve çoğu 10 yıl, 15 yıl gibi uzun süredir gözlük kullanıyordu.

Seminerin amacı göz egzersizleri ve görme bozukluklarından büyük oranda kurtulabilmekti. Fakat şöyle bir sıkıntı vardı; katılan insanların çoğu gerçekten gözlüklerinden  kurtulmak istemiyorlardı. Çünkü gözlüklerin artık onların  vücudunun bir parçası olduğunu söylüyorlardı.

Daha iyi görmek mümkün olsa bile insanın hayatındaki bir durumu, yanlış bir parçayı, kendisine ait bir parça gibi kabullenip onunla yaşamayı öğrenmişler.

Hatta dahası var. Gözlüksüz hallerinin daha çirkin olduğuna o kadar inanmışlar ki bırakmak istediklerine bile emin olamıyorlardı içten içe.

O kadar ilginçtir ki benim için… Kim bastonuna mahkum olmak ister ki, diye objektif olmayan bir bakış açısı geçti içimden. Çünkü ben hiç gözlük kullanmak zorunda kalmadım.

Sonra fark ettim ki, insanın hayatında her şey aynı durumda değil mi?

Tıpkı gözlük gibi yıllar boyunca hayatımızdaki sınırlarımızı sanki o olması ya da o kadar olmalıymış gibi kabullenip kendimizi zihnimize hapsediyoruz.

Hayatımızda yeni bir işe adım atıyorsak ya da bir şeyleri değiştirmek istiyorsak öncelikli olarak yapmamız gereken zihnimizde oluşturduğumuz, alışkanlıklar haline getirdiğimiz parçaları kırmak. 

Melek Demir