Uzakta…

Otelden dışarıyı gözetlemek iyi geliyor.

Soğuk bir duşun ardından sıcak bir Seylan çayı.

Arkada klima,elde bardak, Paradise otelinin 3. katından limanı ve caddeyi izliyor.

Cam arkasından bakınca bile dışarıda ki sıcaklığı hissedebiliyor insan.

Sıcaklıkla beraber anlatılmaz bir nem.

Nefes almak mümkün değil.Gözü limana takılıyor.

Bir biri ardına demirlemiş gemiler arasında koşuşturan işçiler, şemsiyeli satıcılar, motorsikletli taksiler arasında gözü birine takıldı.

Liman görevlisi biriyle yürümekte olan korkunç Edi.

Limana en yakın bina olan Blue cargo routes (mavi rota yük taşıyıcıları) derneğinin yanında yer alan restauranta girdiler. Belli ki bir şey içecekler. Şimdi yanlarına gitse, adamın ağzını burnunu kırsa iyi olur ama gemiye bir daha dönemez. Burada kaç gün kalacağı da belli olmaz. Çevresi yok ki güvenli bir iş bulabilsin. Birden kendini çok yalnız hissetti.

Artık Türkiye ye dönse mi ne?

12 yıldır gemilerde.

İlk 4 sene hep aynı gemi ile.. Sonrasında değişik gemiler de 8 yıl daha. Temizlikten aşçılığa, miçoluktan çarkçılığa kadar yapmadığı iş kalmadı. Oysa herşey nasıl da yolunda gidiyordu.
Bunca emek verdiği bu denizcilikten 3-5 gözlük yüzünden ayrılmak zorunda kalırsa canı cok sıkılacak.

Aslında bu işi bırakıp ülkeye dönmeyi kendi de istiyordu ama, bu şekilde bırakmayı gururuna yediremiyor. Bu işinde böyle pis bir tarafı var işte. Sırtını dayayabileceği 1-2 türk arkadaşı olsaydı, o Edi ile Gabriel pezevengi böyle kolay karşısına çıkamazlardı. Gemide taşınmayan bir şey mi kaldı?

Parfümlerden cinsel uyarıcılara; uyuşturucudan taklit tekstil ürünlerine varıncaya dek. Her gemici gücü oranında birkaç parça mal taşır, böylece yolunu bulurdu. Bu artık işin raconu haline gelmişti. Öyle ki, bu taşıma işini siparişle yapanlar, bu işten bayağı köşeyi dönenler bile vardı. Kendi ise geç uyandı bu işlere. Son 3 yıldır bir şeyler taşıyor. O da güneş gözlüğü ve saat ağırlıklı. Taşıması kolay ve iyi para ediyor. Hele

Ray-Ban gözlükler…

Birebir orijinal gibi. Uzak doğudan aldıklarını, Arap ülkelerinde kolayca elden çıkarabiliyordu. Hoş, paranın hayrını pek görmüyordu ama olsun.

Maddi sıkıntı da çekmiyordu. Bu gemide işe başlayana kadar böyleydi. Pandrosa dan sonra yeni girdiği bu ‘’Black sea’’ şilebinde ilk günden onu uyarmışlardı ‘’Özel eşyalar dışında bir şey taşınmayacak ‘’diye. Ciddiye almamıştı. Genelde her gemide böyle bir konuşma geçerdi. Ama bu İngilizler işi harbiden sıkı tutuyormuş. Adamlar 2200 dolarlık saat ve gözlüğü bir kalemde denize attılar. Küçük bir servet. Ama paradan çok Edi ile Gabriel’in ‘’Pis Türk ‘’ diye aşağılamaları gururuna dokunmuştu.

Port Douglas limanına girdiklerinde liman görevlilerinin aramalarında şüphe çekmemek için onu kurban etmişlerdi. İçin için intikam planları kuruyor, nasıl olur da bu namussuzların canını yakarım diye düşünürken, telefonu çaldı. Lazkiye’den aranıyordu. Çok ta sevinemedi. Daha önce mal verdiği annesi Türk, babası suriyeli arkadaşı İbrahim;

–Güneş gözlüğünü boşver.Elimde hazır okuma gözlükleri kalmadı.Bir de ezan okuyan masa saati lazım.Yüklüce.

diyordu.

Biten çay kupasını yöresel bir içki olan kırmızı turp içkisi ile doldurdu. Bardakla beraber kendini yatağa bırakıverdi.

Metin Turanlı