Körleme

Kızgınlığını konuşmasını resmiyete dökmesinden anladım.

–Hey ! hey ! sen ne deyip durun efendi?

Efendi?

Daha yarım saat önceye dek bana ismimle hitap eden 80 ni devirmiş Osman amca, şimdi eliyle havayı sallayıp efendi diyorsa ortada ciddi bir sorun var demektir. Şu ana kadar olan konuşmalarımın onu ikna etmediğini bu şekilde anlıyorum.

-Ben nele yaşadım, Bu gözle nele gördü?

Diye kendi kendine konuşuyor.

Neler yaşadığını bilemem ama, bu gözlerin uzun bir süredir bir şeyler görmediği ortada.

Her iki gözde +16.00 numara.

Onunla bile bir şeyler göremezken, yeni gittiği doktor +12 numara yazmış reçetesine.

–Osman amca, doktor ameliyat teklif etmedi mi? Bu gözlüğü yaparken iyi göremeyeceğini söylemiştim sana.

Madem eskisi iyiydi, niye değiştirdin camları?

Yardımcı olmaya çalışıyorum. Sipariş verirken bayağı güzel sohbet etmiştik. Datça da yoksul oldukları için yol yapımına mükellef olarak bunu gönderip, vergiden kurtulmuş ailesi. Palamut ve zeytincilikle geçmiş yaşamını bayağı da eğlenceli anlatmıştı. 40 yıl önce İzmir de gayri müslim bir göz doktorunun verdiği bu numaralardan rahatmış ya artık o da yetmiyormuş gari. Bir de sapları kırılınca oğlu, “dokdura da gidelim. Öyle yaptırıverelim eni gözlükleri “demiş. Doktor da ille de ameliyat diye tutturmuş. Bu yaştan sonra ameliyatın ne faydası olurmuş? Biraz görse, televizyon da yüzleri seçse yetermiş. Köyde herkesi sesinden tanıyormuş zaten. Gazte kitap okuyacak hali yok yaa. İlle de televizyonda kovboy filmleri seyretse yetermiş.

–O ne gözel atlara biniyor gavırla. Ama bu gözlük, niye böle oluverdi ki?
–Osman amca, ver bana eski gözlüklerini, o camları bir çerçeveye takayım ben.
Oğlu atılıyor ordan.
–çizikler içinde. Bir şey gördüğü yok.
–Olsun. Diyorum.
—Onca yılın alışkanlığı var o gözlükte.

Gözlüğü bir havaya kaldırıyorum ki, her iki cam da buzlu cam gibiler. Yine de camları zorlayarak ta olsa elimde kalmış, dükkanda eksikliğini hissetmeyeceğim bir plastik çerçeveye uyduruyorum. Gözlüğü yüzüne takan Osman amcanın bana ve oğluna kafayı çevirip bir bakışı var ki, gerçekten görmeye başladığını sanırsınız. Demin ki resmiyeti bırakan Osman amca yine maziye dalıyor.

–Gimseyi gınamayacan. Gimseyi alaya almayacan. Ben gençken mikellef olarak yol yapımında çalışırken, başımızda yol görevlisi bi gözlüklü çavuş vadı. Çavus dedisem asger deel. İnşaat cavuşu. Boyle, hindi benim taktığım gibi, beki bundan daha galın gözlükleri olan biidi. Zalim adamdı. Bir 5 dakkanın hesabını yapadı. Bizim koyde bir ev vermisledi buna.

Gözleri de iyi gormediginden sabahları ben elinden tuta getirir, aşamları da ben götürüverirdim. Biraz okuması neyin vadı. Aşamları bahçede bizim maalleden argideşlere bu çavuşun körlemesini yapadım.

–Neyini yapardın, neyini Osman amca?
—Körlemesini.
Anlamadığımı görunce oğlu araya giriyor.
–Yani, taklidini demek istiyor.
Osman amca, oğlunu tasdik ederek devam ediyor.
— He, taklidini. İşte Allah, o Allah! O gun gınadımız şey, hindi benim başımda.
Oğlu, babasına kalkmasını işaret ederek,
–Hadi gidelim artık. Daha fazla sıkmayalım beyefendiyi diyor.
Efendi den, beyefendiye geçişte sohbet sonlanacağı için çok ta mutlu değilim.
— Yok, sıkılmış değilim. Oturun isterseniz.

Dünün çiftçisi,bugünün turizmcisi genç adam, aceleci.

Koluna girdiği babasını ayağa kaldırarak,
–Bugün yeni müşteriler gelecek. Daha oteli temizlemedim. Hadi baba, hadi gidelim.

Osman amca da karşısında anlattıklarını dinleyen birini kaybetmekten keyifsizliğini sesine yansıtarak elini oğluna uzatıyor.

–He ya, acelesi va. Dutmayın gari.

Metin Turanlı