Komünal Yaşam

Dünden beri kurşuni gri bir hava. Yağmur yağdı yağacak gibi ama bir türlü yağmıyor.

Yerini iç sıkıntılı bunaltıcı, yataktan hiç çıkmak istemeyen bir duyguya bırakan bir ortam yaratmış. Benim gibi zaten çalışmayı sevmeyen bir adam için aslında bulunmaz bir fırsat. Ama bu fırsatı sadece düşünce de bırakan eşimin sesi

Hadi kalk artık. Bugün temizlikçi gelecek. Bu saat oldu hala evdesin. Ben en çok uykudan uyanmama yakın saatlerde rüya görürüm. Ya da sadece onları hatırlarım. Beni Kış günü Rio karnavalından uzaklaştıran bu sese karşı yatakta ters dönerken içine gömüldüğüm yastıktan sesim hırıldamaya benzer şekilde çıkıyor.

Bir artı bir evde oturuyoruz zaten. Bu eve temizlikçi mi tutulur?

Efendim?

Kalkıyorum, kalkıyorum hayatım dedim.

Temizlikçiye hazırlanan kahvaltı sofrasından ağzıma bir zeytin atarak evden çıkıyorum. Dükkana geliyorum. Ama evden dükkana nasıl geldiğimi bilmiyorum. Ne geçtiğim ışıkları, ne her zaman dikkat ettiğim yol kenarındaki (ki kolay değil her sabah inşaat kontrolörü gibi bu gün bir kat daha çıkmışlar bak diyerek kontrolünü yaptığım) evleri dikkate almadan direkt gelmişim. Demek ki, daha açılmamışım. Işıkları açtım, ortalığı bile süpürmeden kendime bir kahve yaptım. Tam bilgisayarı açıyordum ki içeriye biri kız 3 erkek giriverdi. Biri yaşlıca, diğeri ondan genç 1 sakallı adam, diğerleri onlardan genç bir kız ve erkek.

En yaşlı erkek elinde nuh nebiden kalma ortadan kırılmış bir gözlüğü burnuma tuttu.

Bu gözlüğü yapıştırabilir miyiz dostum?

Bunun yapışacak bir yanı mı kalmış? Diye soruyla cevap verdim. Diğer 3lü sırasıyla,

Camlarını aktarın. Yok yok yapıştırmayın. Gözlüğün aynısından verin.

Üstadımıza yeni bir cam çerçeve istiyoruz dediler. En yaşlı ve huysuz olanı galiba, Ya bunun bir şeyi yok. Ne ile yapıştıracağımı söyleyin. Epoksi, beş yüz iki? Ben daha kullanırım inadında. Dedem gibi sıklıkla ‘’La havle’’ diyen biri değilim ama, ‘’La havle’’ dedim.

Hele bir oturun. Bir şeyler için sonra bakarız demem onlara soluk aldırdı. Genç kız ve erkek biz jeneratör işini kovalayalım o zaman dedi. Az yaşlı erkek, ben de Petete’ye gideyim. Koliyi alayım dedi. EN yaşlı ile kaldık mı bir başımıza! Çıkanları işaret ederek,

Yeğenlerin mi, çocukların mı ? dedim. Kulak kılları kulağında ki küpeyi kapayan etnik takkeli adam, Yoldaşlarım dedi. Yoldaşların gözlük almak istiyor niye istemiyorsun dedim. Al ..al.. Nereye kadar dedi. Sonu yok azizim.

Kullanabileceğimiz her malzemeyi sonuna kadar değerlendirmemiz gerek. Bana azizim diye hitap eden adamı görseniz tipik bir Anadolu köylüsü dersiniz. Başta takke, ayaklarda cızlavet, süeter üzerine eski bir ceket. Biraz da şive beklenir bu adamdan. Ama adam son derece akıcı ve düzgün konuşuyor. Benim de bir şey satmamak için uğraşmam onu da rahatlatmış olmalı ki;

Mahir Canboy’ un anlatımı ile sizi baş başa bırakıyorum.

Uzun yıllar reklam ajanslarında çalıştım. Sonra neye ve kime hizmet ettiğimin ayırdına varınca işi bıraktım. Burada vaktiyle 3 arkadaşımla aldığımız 5 dönüm arazi de ilkel olarak yaşamaya başladık. Sonra bizim gibi şehir hayatından bıkan ve farklı yaşam modelleri arayan bir çoğu sanatçı ve anarşist arkadaşlarımızla beraber komün hayatı yaşamaya başladık. 5 dönüm arazi de emeğimizle birbirine yakın 8 ev yaptık.

Güneş enerjimiz, sondajımız var. Ekiyoruz, biçiyoruz. Ürettiklerimizin fazlasını satıyoruz. Bir çoğumuz eyete den faydalandık. O da bir katkı oldu. Televizyon, internet, kısaca faturasız bir yaşam kurmaya çalışıyoruz. O anlatırken ben reddedilmeyi göze alarak Mahir bey’e hiç denettirmeden bir gözlük yapımındayım. Biliyorum ki onun için önemli olan ortak paraya yük olmadan bir alış veriş yapmak. Eee bu sohbete de bunu sağlamak benim görevim.

İçtenlikle de Yaşamı paylaşabilmek Ne güzel dedim. Güzel de bu işin de cılkı çıktı dedi. Dikkatle yüzüne baktım. Nasıl yani? 3 kişi diye başladık. Şu anda 17 kişi olduk. Bu yaşam içinde sert olmak gerekiyormuş bunu geç anladık dedi. Yazın doğal yaşam diyerek gelen asalaklardan kurtulduk. Şimdi de aramıza katılan gençler komün yaşamına hazırlıklı değiller. Benciller, komünden, ortak kazançtan faydalanıp kendi paralarını saklıyorlar. Ahlakın inançtan önce geldiğini anlayan bir ortak yaşam için karar aldık ,şimdi daha elemine davranacağız. Ellerinde paketlerle yoldaşları tek tek düşmeye başladığında, ben her düşünceden, her sosyolojik yapıdan insanları da alıyor musunuz? Diye mevzuu dalgalandırıyordum.

Mesela, dindar biri sizinle yaşamak isterse.. Esas ölçü saygı dedi takkeli adam. Küçük ve ortak bir yaşam kuruyorsunuz, tüm birlikteliklerde olduğu gibi saygı ve güven başta geliyor. Ama tabii bizimde içinde yoğrulduğumuz sosyal bir gelenek var. Bunu da yok sayamayız. Dindar biri kendi mahallesine değil, bize geliyorsa bunu da ayrıca değerlendirmek gerekir. Mutlu olur mu bilemem. Ama denenebilir. Gençler ayakta aynayla, cep telefonlarıyla vakit geçirirken, az yaşlı adam paketi yere bırakıp oturdu. Sohbete katılmaya hevesli.

Dayanışma duygusunu artıracak arkadaşlar olabilir. Fazlası da olmaz dedi gülerek. Biz tarikat değiliz., Gözlüğü verdim. Ortaklaşa toplanıp tezgaha bırakılan sayıca çok, değer bakımından az bir para önüme bırakılırken takkeli adam, Şarap sever misin? Dedi.

Küfür mü ediyorsun diye karşılık verdim. İyi o zaman dedi. Mardinli bir anarşistimiz var. Çok güzel Süryani şarapları yapıyor. Kıl kopuz, santur ve def eşliğinde müzik yapan bir grubumuzda var. Bir pazar günü gelirsen hem seni ağırlarız hem de komünümüzü görmüş olursun. Bakarız dedim. O ise geleceğimden emin olduğu için gelmeden bir ara. Bakarsın bir şey lazım olur dedi. Ve yoldaşlar, nasıl anarşistlerse hiyerarşik bir yapıda büyükten küçüğe doğru dışarı çıktılar. 

Metin Turanlı