İsviçreli Niyazi

RX camın iki günlük gecikmesi ile adamı yumuşatmak için ‘’sen zahmet etme abi. Gözlük yapılınca ben getiririm‘’ diyoruz.

Bu şekilde hastadan gelecek tepkileri azaltmak amacımız.

Adı Niyazi Çokkeskin. ‘’ İsviçreli Niyazi ‘nin kahvesi ‘’ dersek, köyde herkes gösterirmiş. Şansımıza havada güzel bu Pazar. İstanbul’ dan tatile gelmiş Muhlis arkadaşımla beraber kahvaltı sonrası attık kendimizi yollara. 40 dakika sonra şirin mi şirin bir köydeyiz.

Kimseye sormadan önümüze çıkan ilk kahveye girdik ya, orası değilmiş. Niyazi’nin nam-ı diğer G.tüb.klu Niyazinin kahvesi köyün öte çıkışındaymış. Bu sayede diğer lakabını da öğrendik İsviçreli Niyazi’nin. 1 dakika sonra aradığımız kahvedeyiz. Girişinde kocaman Avrupa Birliği ve Civar köyleri ile dayanışma ve Yardımlaşma derneği yazıyor. Şaka gibi… İçerde tiplerinden yabancı oldukları belli olan 3 kişi var. İkisi tavla oynarken, daha yaşlıca bir bey de Telgraf Deil okuyor. Biz büyük fincanlar da çayımızı içerken, Niyazi gözlüklerini deniyor. O pos bıyıklarından memnuniyetini anlamak mümkün değil. Duygularını kolay açık eden biri de değil. Konuşmanın akışına göre siz o memnuniyeti anlıyorsunuz.

–Niyazi abi

Diyorum.

–Hani Yozgat ili Sarıkaya ilçesi köyleri dayanışma derneği gibi şeyleri biliriz de bu Avrupa Birliği derneği falan da ne ayak? Bu birliği siz mi kurtaracaksınız?

Niyazi abi, böylesi sorulara o denli hazırlıklı ki, hiç öksürmeden falan direk konuya giriyor.

–Metin kardaş. Biz Tokat, Erbaa ‘lıyız. 70’li 80’li yıllarda bir çoğumuz çalışmaya yurt dışına, özellikle de İsviçre ‘ye Göteburg’a gittik. Niye Göteburg dersen, bilmem demem. Bilirim. Çünkü içimizden biri önce oraya gitti. Ardından hepimiz… Paris’e gitselerdi biz de paris’e gider, ben de Paris’li Niyazi olurdum. Ama gördüğün gibi ben Göteburg’lu Niyazi’yim. Çekemeyenler için de G..ü.oklu Niyaziyim. Her neyse… Köyde kalan genç kuşaktan birileri de inşaat işinde burayı, bu güzel Ege kasabasını bulmuşlar. Ucuz diye yerleştikleri bu köyde 2. vatanımız oldu. Onlar da burada çoğaldı. Yaz tatiline yeğenime geldiğim bir sene buraya yerleşmeye karar verdim. Burası öyle kozmopolit bir yer ki, bir tarafta köyün yerlileri; öte yandan bizim Tokat lı hemşeriler ki, Şimdi 15 haneyiz. Bir de İngiliz ve Alman aileler var bir o kadar. İlk sene canım hiç sıkılmadı. Bağ-bahçe oyalandım durdum. Sonra sıkılınca bir kahve açayım dedim. Bir yerlilerin kahvesi var köyün içinde ,bir de bizim Tokat’lılar yol başında Tokat dayanışma kahvesi açmışlardı. Bana haber gönderdiler, ‘’bu köy 3 kahve kaldırmaz’’ diye. Gönderende akrabalarım. Allah’ı var, yerlilerin bir şey dediği yok. Böyle haberler gelince ben de bilendim tabiatıynan. ‘’Tamam Ulen ‘’ dedim. Bu kahveyi açtım.

Kapıya da Avrupa Birliği tabelası astırdım. Önceleri bir güzel eğlence olduk millete. Sonra sağ olsun Piyer geldi. Çok begendi mekanı. Sonra Hacı Gunter ve arkadaşları gelmeye başladı. Gunter, Avrupa Birliği haritası astı. Gördüğün gibi mekanı bayraklarla donattık. Civarda ki tüm Avrupalılar da buraya geliyor artık. Bana gelen turistin haddi hesabı yok. Onlar orda çay satarken, ben turistik ruhsat aldım. Bira yetiştiremiyorum. Paskalya, noel kutlamalarını falan burada yapıyoz. Her gün özel bir gece var.

Avrupa birliğine kayıtlı tüm ülkelerin kuruluş günlerini biz burada kutluyoz. Üzerine bizim bayramlar. İşimizin yoğunluğunu sen anla. Yoksa seni yorar mıyım buraya? Ama emin ol, kasabaya bile gelemiyom. Köye olan katkımızı sen düşün. Ama hala Götüboklu diyorlar ya, ona yanıyom.

Çaylarımız bitti. Vedalaşıyoruz oradakilerle.Niyazi abi, arkamızdan bağırıyor.

–Haftaya cadılar bayramı var. Yerini ayırtayım istersen.

Metin Turanlı