Bir de gözlükle top oynarken burnunun üstünden uçup giden camın havada yaptığı o yavaş salınım…
Hani neredeyse "Matrix" sahnesi çekeceğiz. Ama işin sonunda hep yere düşen cam, yere düşen özgüven olurdu.
Şimdi durum değişti. Gözlük takmak bir nevi statü göstergesi. “Benim bir bozukluğum var ama estetik duruyor kardeşim” özgüveniyle sokaklarda süzülen gençler görüyoruz. Numarasız gözlük takanlar bile var artık. Eskiden gözlük takmamak için dua edilirdi, şimdi göz bozulsa da “ince çerçeveli, mat siyah bir model takarım, kafam rahat” deniyor.
Ama gel gelelim, hâlâ gözlük takanlara karşı toplumda garip refleksler devam ediyor. Mesela biri gözlük takıyorsa hemen “derslerinde çok başarılıdır bu” damgası yeniyor. Halbuki adam gözlüğü sadece kırık burun kemiğini kapatmak için takıyor olabilir, bilemezsin. Her gözlüğün ardında bir hikâye vardır!
Türkiye’de gözlük seçmek de başlı başına bir tören. Gözlükçüde aynanın karşısında çerçeve denerken kendini Brad Pitt zanneden çok kişi var. Yanındaki arkadaşına “Bu bana oldu mu?” Diye sorup "Yok be abi, diğeri daha avukat gibi gösteriyordu seni" cevabını almak tam bir millî ritüel. Gözlük çerçevesi değil sanki karakter seçiyoruz: "Bu modelle memur gibi, bu modelle sosyolog gibi duruyorum."
Bir de o meşhur kaybolan gözlükler meselesi var. İnsan gözlüğü kaybedip göremediği için gözlüğünü bulamayan tek canlı olabilir. “Gözlüğüm nerede?” diye etrafa bakarken aslında onu zaten takıyor olduğumuzu fark etmek… İşte tam bir varoluşsal kriz. “Ben kimim? Nerede yaşıyorum? Ve bu gözlük ne zamandır burnumda?”
Sonuç olarak Türkiye’de gözlük artık sadece gözlük değil. Stil, karakter, bazen hafifçe bastırılmış bir entelektüellik simgesi… Ama ne olursa olsun, gözlük hâlâ bizimle biraz didişiyor. Biz onu aksesuar sanıyoruz, o bizi gerçekleri görmeye zorluyor.
Ama ne diyelim… Göz var, nizam var. Gözlük de var, takana hayran!
