Doktorum Nerede?

-Dükkan bul

-Ruhsat al

-SGK anlaşması yap

-Dernek kaydı yaptır
– bürokratik engelleri aş
– çin malları ile rekabet et
– İnternet’le yarış
– sicil kaydını yaptır
– eleman bul
– maaş ver
– sigorta primini öde
– Yangın güvenlik önlemlerini al
– iş yerini sigortalat
– aidat öde
– elektrik su telefon öde
– kiranı öde
– stopaj yatır
– kdv yatır
– tabela vergisini öde
– bina vergisini öde
– çöp vergisini öde
– bağ kur primini öde
– gelir vergini öde
– denetim var, ceza öde

Eğer bunların hepsini yapabiliyorsan ve hala ayaktaysan işte o zaman kendini esnaf sayabilirsin.  Ben sayamıyorum. Sadece uygun bir yerde dükkan, tecrübem ve diplomam yeter sanıyordum. Demek ki yetmiyormuş. En önemlisi Hasta bulmakmış.

Seneler önce bir optik fuarın da bir gözlükçü nasihati dinlemiştim. Çok iyi bir satıcı, gözlükçü olabilirsin ama, iyi bir dükkan sahibi olamayabilirsin. O farklı meziyetler, biraz da kısmet işi demişti. O zaman anlayamadığım şeyi, şimdi yaşayarak öğreniyorum. İşsizlikle, işten soğumak Ne ACI.

Diyordum ki;

..Vitrine bakan iyi giyimli bir kadın ve erkek belirdi. Ürkütmemek için bilgisayara odaklandım. Aynadan da kesiyorum. Kadın, vitrini geçti, kapıya doğru yöneldi. Kalbim çıkacak gibi.. İçeri girdi. Vallahi girdi.. Adam da arkasından.. Hala bilgisayar dayım. Ellerim titriyor. Kadın, güneş gözlüklerinden birini aldı, ayna da deniyor. Ayağa kalktım. Gülmeye zorluyorum kendimi.

–Hoo,,Hoşşgeldiniz!

Dilim de tutulmuş.

–Gözlükleriniz de güzelmiş. Fiyatları bu üzerin de yazanlar galiba..

Yanında ki adam da başıyla onaylıyor. Ben de;

— E e ..evet!

Diyorum. Kararlıyım, alacak olsunlar, sermayesine vereceğim şerefsizim.. Kadın gözlüğü yerine koyuyor.

–Aklımda olsun. Zaten bir gözlük alacağım ama şimdi kartlarım dolu.

Sonra.. Çantasından çıkardığı bir kimlik gibi bir şey gösterip,

–Biz İş hayatını canlandırma derneğinden geliyoruz. Uygun gördüğünüz miktarlarda bağış topluyoruz.

İyi de beni kim toplayacak? Ne cevap verdim de, nasıl dükkandan çıktılar, hatırlamıyorum bile. Kendi kendimi teskin etmeye çalışıyorum. Yavaş, yavaş Çetin diyorum. Sinirlenme. Düzelecek, düzelecek her şey.

Bu arada gün için de bir poster satıcısı, 2 dilenciye de asık suratımı görmek kısmet oldu. Bense akşama kadar kendimi teselli etmeye çalışıp, her şeyin para olmadığını söyleyip durdum. Borç nedir ki, bi şekilde ödenir. Sen akıl ve beden sağlığını kaybetme falan.

Al işte, biri daha vitrinden bakıyor. Allahım, n’olur Allahım! Belki bu sefer. Belki değil, bu sefer, o sefer olmalı. Adam, kemik gözlüklü, beyaz kısa kollu gömlekli, boynunda isminin ve çalıştığı kurumun adı yazılı bir yaka kartlı, eli bond çantalı bir adam. Belli ki beyaz yakalı bir çalışan. Bunlar paraya acımazlar.

Hoşlarına giden bir şey oldu mu tak çıkarıp alırlar. Adam tereddütte yer bırakmadan içeri girdi. Ve

–MALİYE dedi.

Elim ayağım buz kesti. Sonrasında katlanmış bir gazeteyi gözüme sokarcasına uzattığını gördüm.

–MALİYE GAZETESİ. 15 LİRA.

O anda kafamdan neler geçti, buraya yazmaya utanırım. Benim sessizliğimi kabule yoran adam yapmacıklı bir gülümseme ile,

–Maliye ile ilgili en son kanunlar ve tüzükler yer alıyor. Çok faydalanacaksınız gibi şeyler söyledi.

İşte Esnaflık hayatım boyunca karşımda gördüğüm son yüz bu adama aitti.

Sonra. 3 aylık, Bakırköy rehabilite merkezinde tedavi .

En zoruma giden de yüzünde ki kemik gözlüğün zincir mağazalardan birine ait olmasıydı. Bir pazarlamacı ve üçkağıtçı olarak kapısına gidip mal satamayacağı zincir mağazaya, tüketici olarak gidiyor, benden kazandığı para ile oradan alış veriş yapıyordu.

Hatırladığım da karnıma sancılar giriyor. İlacım nerde? Doktorum nerde? Hemşiranımmm!

Metin Turanlı