Boş Adam/ Metin Turanlı

Son baharın hüzünlü olması çok ta sebepsiz değil. Kapanan pancur sayısı arttı. Lokantalar daha erken saatler de kapanıyor.

Hele gece 11-12 gibi bir çok kafe de sandalyeleri,ters çevrilmiş bir halde masa üstlerinde buluyoruz. Yazın o neşeli coşkulu halini ancak hafta sonları görülür ki; on da bile gizli bir hüzün vardır. ”Yaşayacaksan bu gece yaşa,yarın belki bu kalabalığı bulamazsın ” der gibidir.

Burada ilk tanıştığım bir yerlinin şu sözünü hatırlıyorum.

– Sahil kasabalarının 15-20 günlük yaz bitimi zor geçer. Kasaba boşalır. Yalnız kalırsın. Bu yalnızlıkla insanın tüm hastalıkları ortaya çıkmaya başlar. Mideydi, kalpti, akciğer’ di. Herkes hastahanelere koşar. Aslında sebebi psikolojiktir. Bu bir geçiş dönemidir. Bi 15 gün sabretseler aslında bu hastalıklar kendiliğinden geçecektir.

Ben de bu ruh haliyle dükkandayım. Hiç konuşmak istemiyorum. Üzerimde bir halsizlik var ki sormayın. Alsınlar gitsinler. ”Bana birşey sormayın n’olur? ” der gibi gözlük çıkarıyorum. Muhatabım ise verdiğim güneş gözlüğünü elinde iyice inceleyerek,

–Bu markayı tanıyorum. İstanbullu bunlar. Bunların sahipleriyle Beylikdüzünde ne inşaatlar yaptık diyor.

Valla hiç konuşacak halim yok. O şirketle iş yapmış olmalarını olumsuz bir şeymiş gibi algılayarak daha büyük ve bombeli bir güneş gözlüğü çıkarıyorum. Üzerinde ki fiyata odaklanıyor.

–Aaa 250 lira mı? Bunların bu ürünü o kadar fiyatlandı mı ya? Biliyor musun bu gözlükleri ilk geldiğinde gümrükten ben çekiyordum.

Aslında çok güzel geyik yapılacak bir adam. Keyfim yerinde olsa onunla ne muhabbet ederdim diye düşünüyorum bir taraftan.

Ben bıraktım O kendince rafları geziyor.

–Bak bak! Marsello da var sen de ha? Bu Marsello’ nun sahipleriyle Bağlar Altında devre mülk yapmıştık. Hala o işten bir miktar daha alacağım var…

Bir müzeyi dolaşır gibi dolaşıyor rafları. Farkı raflar da sanat eserleri değil güneş gözlükleri var. Ve o da bu güneş gözlüklerini bir sanatçı ciddiyetiyle tarihçesine inerek yorumluyor.

–Caruzzo? Caruzzo? Bunlar siverekliydi di mi? Bunlarla Söğütdüzünde bir hastahane yaptık. O zamanın en modern binasıydı.
.Saloosso, Bunlar eski Adela’nın sahipleriydiler. Sonra ortaklarıyla ayrılınca bunu çıkarmaya başladılar. Bunların bir kayınbiraderleri vardı. Onlarla da Malezya da Türk hamamı yapmıştık. Ne para kaldırdılar o işten biliyon mu?

Raflar, vitrin önünde sona erince vitrine yöneldi. Orada Luxottica ürünleri var. Onlara bir şey bulamadı. Koca bir vitrini boylamasına geçti. Karşı tarafta ki optik gözlükleri incelemeye başladı. Anladım ki bir şey alacağı yok. Sonra bir duraksadı. Uzunca bir aradan sonra eski bir dostu görmüş gibi bir sevindi ki sormayın.

–Hah ha! Bak bunu burda göreceğim aklıma gelmezdi. Stiller optik. Bunlarla Büyükşehir de bir işler yaptık, bir işler yaptık… Ne arsalar çevirdik?
deyince ben de şafak attı.

–Abi dedim,
tatilde takım elbise ile dolaşan bu adama.

–Ben gözlükçü falan değilim. Gözlükçü arkadaş şehir dışına çıktı. Ben de idareten bakıyorum. Hem fiyatları falan da çok bilmiyorum. Haftaya gel istersen…

Önce kısa bir süre anlattıklarının ben de karşılık bulmamasından canının sıkıldığını gördüm. Sonrasında bir şey almamak zorunda kalmamasının verdiği rahatlamayla,
–Zaten ben de öylesine bakıyordum. Tatilde gözlüğüm kırıldı. Bir şeyler alayım diyordum ama, burda da pek bir şeyler yokmuş. Dedi.

Dışarı çıktı. Hala gözü vitrinde. Ben de kendi dükkanım da yabancı gibi durmaya devam ettim. Ne yalan söyliyim. Bayağı da bir tedirgin oldum adamdan. Türk optik sanayinin optik dışındaki tarihini anlatacak diye de korktum. Öyle arsa-marsa deyince, ağzından Hetö-metö gibi laflar dökülür diye korktum valla.

Neyime gerek, yerin kulağı var.

Bir anda ben de o eski uyuşukluktan eser kalmadı iyi mi?

 

Metin Turanlı