Bize Ne Oldu?/ Şahap Sabri Tuzal

Kardeşlik çok katmanlı bir kavramdır.

Kan kardeşliği, gönül kardeşliği, İslam din kardeşliği, meslek (iş) kardeşliği ve insan olma en nihayetinde varlık olma kardeşliğine kadar devam eder.

Habil ve Kabil hikayesine kadar giden kardeşlik.

Kardeşlik ne kadar kırsak döksek de et tırnaktan ayrılmaz dediğimiz bir hal alır. Bir an olur o kan çeker ne olursa olsun tekrar kenetlenir. Kardeşlik, işte bu iki değer arasında giden gelen değerdir. İnsanın hikâyesi eşkıya olmakla asfiya olmak arasında, seçkin olmakla bahtsız olmak arasında gidip gelir, kardeşliğin bu tarafını da görmek lazım.

Kardeşlik aynı zamanda bizim istediğimiz huzuru, mutluluğu, getirmiyorsa beraber düşünmemiz gerekir.

Bizler, Anadolu kiliminin motiflerinin ilmekleriyiz. Tek bir canın imana ermesi için savaş zamanında bile safların içine bir düşman askerinin alınmasına bile izin veren bir kitaba bağlıyız. Anadolu kiliminin motifleriyiz derken sadece Müslümanlardan bahsetmiyorum. Türkü ile, Alevisi ile, Lazı ile, Kürtü ile, Çerkezi ile, Aynı zamanda Suryanisi ile Yahudisi ile Hiristiyanı ile biz hepimiz bir araya gelerek o kilimi oluşturmaktayız.

Bu parçalardan bir tanesi eksildiğinde o zaman bir birimize bakıp karanlığa gideriz. Bu değerler ile ülkemiz üzerine oynanan oyunlara ortak çatı altında beraber olursak dur diyebiliriz.

Çok kızgın olmuş olabiliriz. Kızgınlığımızı, birbirimizi ötekileştirmeden, zülüm etmeden yapmalıyız. Kızgınlığımızın, öfkemizin ifadesini kırarak, dökerek değil birbirimiz incitmeden yapmalıyız. Kini, nefreti büyütmemeyi öğrenmek zorundayız. Vücutlarımıza bırakılan izler yaralar bir şekilde iyileşir.

Ancak gönüllere de oluşan yaraların tedavisi mümkün olmamakta, bıraktığı izler silinmemektedir. Bu nedenle mazlumun yanında zulüm edenin karşısında olmalıyız.
Şu güzel vatanımızda hayatımızı bir birimize zehir etmeden kardeşçe yaşamalıyız.

Saygılarımla
Şahap Sabri TUZAL
sahaptuzal@gmail.com