Bekar Optik

Kaçıncı kadehten sonraydı hatırlamıyorum.

Memleket gözümün önüne geldi.

En son dayımın ölümünde gitmiştim.

Faruk la beraber.

3 gün kalıp dönmüştüm. Bi 15 yıl oldu herhalde. Bu zeytin yağlıyı da en güzel benim hanım yapar. Sevdiğimi bilir ya, giderayak yine zeytin yağlıyı yapıp dolaba koymuş. Başım dönüyor. Daha kaç kadeh oldu ki?

Geçenlerde SGK reçetelerini kendim götüreyim dedim ya cibaliye… Arabayı Kadıköy’e park edip, yürüyerek gitmiştim. Sirkeci, Tahtakale, Küçükpazar… Ben de bir çıktığım yere bir daha gitmiyorum arkadaş ya! Onca yılımız geçti o virane de nasılda unutuverdik öyle? Küçükpazar… Zaten bu şehirde Kastamonu ya benzeyen bir küçükpazar, bir de haliç vardır. Kastamonuyu, görmeyen bilmez. Bir güzel şehirdir ki, hiçbir yere benzemez. Irmak,bir şehre ancak bu kadar yakışır. Şimdi Haliçte, Eyüp’ten bir bak Haliç’e…

İşte sana Kastamonu.

Bizim Faruk, ‘’Ne alakası var ? ‘’ der. Ben benzetirim arkadaş. Ortada ki ada’yı sil… Kenarlarda ki büyük binaları kaldır… Tepe ye koca bir dağ yerleştir… Bir tane de kale yap… Al sana Kastamonu… Ben böyle dedikçe, Faruk güler.

O zaten hep güler.Kızgınken de,sevinçliyken de..Ben de tam tersi.Hep bi asık suratlıyım…

Bir gün işten çıktım ( iş dediysem o zamanlar çalıştığım Bekar optik’ten bahsediyorum ),can sıkıntısıyla dolaşırken, keşfettim burayı.Tabii,ilk ben değilmişim keşfeden.Fener de bayağı Kastamonulu hemşerim varmış. Amasyalı, Sivaslı, Çankırılı… Belki de ondan sevdim burayı. Hafta da 1-2 kere bu Piyer Loti’ye gelip, şehri, gözetlemek müthiş keyif veriyor. Gurbetlik diye bir şey kalmıyor burada…

Bir de pahalı olmasa…

Yalnızlık zor iş. İş yerinde zaman çabuk geçiyor. Sonrası zor. Saat,8’de kapatıyoruz dükkanı. Karaköy den yürüyerek, Küçük pazara kadar geliyorum. Bahar otelinin arkasında 3 katlı bir apartmanın bodrum katındayız. Ben gelmeden amca oğullarım tutmuş burayı. Süphan, Memet, bir de arkadaşları var. Muzaffer… Memet, hıyar satıyor, el arabasında. Diğerleri inşaatçı. Ben de karaköy yer altı geçidinde Bekar optik diye bir gözlükçü var. Orda çırağım. Bakkal Sefer amcanın oğlu, askere gidince; Sefer amca soktu beni oraya… Asık suratla, ‘’yapabülürüm, verebülürüm ‘’demem hoşlarına gitmiş.

İşim rahat. Beş dakka oturmuyorum ama, şikayetçi değilim. Patron dışında, 3 kişi daha var. Kılığım uygun değil diye, ilk günden pantolon, gömlek ve ayakkabı aldılar. Sonra temizliğe koşturdular. Pek konuşmuyorum, konuşunca gülüyorlar…

Bir Mahmut abi var. Atölyeci. Bir yardımcısı. Bir de tezgahtar Sinan abi. Patron hariç, hepsi uzun saçlı, uzun favorili. Aralarında kavga etseler bile, benim üzerimden şakalar yaratıp, eğleniyorlar.

‘’ Lan dep dep ! Çay söyle….’’

Dükkan bayağı kalabalık oluyor. Pek bi kibar müşteriler… Çok çıkmamaya çalışıyorum önlerine… Arada ben yaşta kızlar da var gözlük bakmaya gelen.

Anneleri, babaları yanlarında. Beğensem bile, göz göze gelmemeye çalışıyorum.

Bazı akşamlar güneş gözlüğü yapmaya kalıyoruz. Rengin, GS, Standart çerçeveler önceden tezgaha diziliyor. Güneş camları ayarlanıyor. Sonra Mahmut abi pens te, Ferhan traşlama da… Camları kesiyorlar. Yeni otomatik makine almamıza karşın,böyle seri işlerde yıpranmasın diye onu kullanmıyoruz. En sevdiğim günler, bu günler.

Yemekler dükkandan karşılanıyor. Kebap, ayran, salata.. Tatlı bile var. Mahmut abinin de zula da rakısı var. Ben kesilen camları silip, tezgaha diziyorum. Arada ısıtıcı da taktığımda oluyor. Sonra ki dönemler de cam pensleyen Ferhan, traşlayan ben oluyorum. Mahmut abi, Ferdi Tayfur dinleyip efkar yaparken arada bana da takıldığı oluyor.

–İlhan oğlum. Bak. Ayuda çıkabülü, taş da düşebilü. Ama sakın cam çıkmasun. Yoksa oyabülürüm.
Yorgun argın çıktığımız dükkanda beni de eve bırakırlardı.

5 Yıl çalıştığım bu iş yerinde artık kalfa olmuş, iyi de para kazanıyordum. İlk iş amcaoğlum Sefer le Kasımpaşa da ev tutmak oldu.

Arada bir dağıtacan, çıkacan yoldan bir güzel. Kendini toparlamak için gereklidir bu. Bir nevi şarz hesabı. Aynen böyle. Karı, aldı çocuğu gitti. Boşanacam diye haber göndermiş. Dükkanda mal sahibi,n çıkmam için dava açmış. En güvendiğim, yetiştirdiğim eleman başka yerde işe girmiş, işler desen bom bok.  Eve zor attım kendimi. Bir litrelik rakı aldım. Hanımın giderayak bıraktığı zeytin yağlı dolma, fasulye pilaki falan var. Ben de bir salata yaptım. Peyniri de koydum karşıma. Geçtim televizyonun karşısına. Gözüm ekranda ama, bir halt gördüğüm yok.

Askerden yeni geldiğim zamanlara dalıyorum. Sağolsun Bekar optik bana sahip çıktı. Köyden yeni nişanlanmışım. Artık tezgaha da bakıyorum. Hiç unutmam bir cuma günüydü. Camiden geldim. Dükkan kalabalık. Bir taraftan da ben servis açmaya başladım. O ara gözgöze geldim Melike ile. İçim ürperdi. Ne derin bakıyordu öyle? Gülmesi de rahatlatıyordu insanı. Sonraları birkaç kere daha geldi. Kiminde yanında ki ”Aytenablam ”dediği kadına da gözlük aldı. 1-2 kez de vida taktırdı, ayar yaptırdı. En nihayetinde bir akşam Tophaneye çay içmeğe çağırdım. ”tophane olmaz’ dedi.’Sarayburnuna gidelim” İ yi ya! O yaz yeni eve çıkıp, düğün de yapacağım ya, ben her şeyi unuttum. Varsa yoksa Melike. Dükkanda da abuk sabuk konuşuyorlar. Kadın sanatçı falan değil, kadem sokağında sermayeymiş falan. Zor zaptediyorum kendimi. Hani saydığım kimseler olmasa kafa göz gireceğim hepsine.

Bi su alayım şu dolaptan. Allah kahretsin, bu yaştan sonra kaldık mı bir başımıza? Esin de inatçı bir kadındır.İster misin gerçekten gelmeyiversin bir daha? Bak, bak şu kadına!.. Patates paçası da yapmış bana. Şimdi dökmeden bir parça almalı şundan… Ulan hayatım boyunca anamın dışında 2 kadınla oldum. İkisi de beni benden iyi tanıdı. Ne nazım geçti, ne hükmüm.

Melike, sert bir kadındı. 18 Yaşında bu sertliği nereden öğrenmiş? Bir kez olmaz dedi mi, mümkünatı yok fikrini değiştiremezdim. Ben değişirdim. Ona aldığım gözlüklerin haddi hesabı yoktu. Esra öyle mi? Yeni dükkan açtığımda hatırlarım, Garibim, dükkanda gözlük eksilmesin diye almaya kıyamazdı.

Ulan dinine yandığım. Akşam akşam nerden aklıma geldiniz öyle. Küçükpazar, Melike, Kastamonu… Esraaa, Esra… Furkan.., Furkannn

İçmicem lan bu kadehi. Yarın dükkan sahibiyle görüşeyim. Kredi işini de halledebilirsem akşam da Kastamonu’ya bir gidelim bakalım. Esrasız, Furkansız, İlhan, bu diyarda yok olur.

Metin Turanlı