Atölyeci

Seni huysuz seni.

Seni arsız kedi seni, aç mı kaldın sen? Demin verdiklerimi yememişsin daha. Beğenmedin mi bu yemleri? Haylaz seni.

A aaa! Kuyruğunda ne var? Gel bakim. Gel, gel.
–Seyfi abi, bırak kediyi, içeri girsene yarım saate iş aldık. Ben camlarını almaya gidiyom. Yaparsın di mi?
–Tamam! Tamam! İşine bak sen.
–Seyfi, atölye de işini çabuk bitirip, bize yardım etsene… Kalabalık olduk biraz.
–Valla patron, çok işim var. Hem ben satışa bakmayı sevmiyom.

–İyi iyi
–Ooov, sen susuz mu kaldın akasyam? Kimse su vermedi mi sana? Sevmiyor mu kimse seni? Hımm. Toprağın da azalmış gibi yeni toprak alayım mı sana? Biraz da doğum kontrol hapı alayım. Gürleşsin şöyle yaprakların. Pırıl pırıl olsun ister misin?

–Abi şu gözlüğü sıkıştırsana. Ama biraz fazla sıkıştır. Adamın ufacık yüzü var.
–Yavaş in merdivenleri. Korkutuyorsun kuşumu. Manyak şey. Her işleri aceledir zaten. Doğru dürüst inip çıkmasını bilmezler. Di mi kuşum? Ortalık manyak dolu. Kimsenin bir diğerine saygısı yok. Herkesin işi acele. Herkes tabakhaneye yetişecek. Aceleleri var. Ama bizim yok di mi cicikuş. Bizim acelemiz yok. Biz ayları, yılları böyle geçirir gideriz.
Eveeet. Sıra senin gözlük efendi. Yoksa gözlük hanım mı desem? Cinsiyetinde pek belli değil. Yarım saate istemişler seni benden. Hım m bakiyim nasıl cam getirmişler sana. Sıfır elli miyop cam taşıyacakmışsın. İyi hafif cam. Zorlanmazsın. Şimdi şöyle seni bir okutalım makineye. Şimdi de odağını bulalım. Hopp vantuzzzz. Haydi… Böyle keserler adamı işte…
–Abi bir vida taksana şuna. Bekliyorlar.
–Beklesinler, Beklesinler! Di mi ama ? Vida Kutusu? Vida kutusu? Nerdesin bakalım vida kutu?Aaaa, buradaymış. Alalım bakalım ordan bir kemik vidası. Haaaah! İyice de bir sıkalım şöyle. Al bakalım, götür gözlüğü. Eee! Götürsene ne bakıyon aval aval yüzüme?
–Sen iyi misin abi? İlaçlarını falan aldın mı?
–Aldım almadım. Sana ne? Hesap mı vercem sana?
–Yok abi, Şettim sadece. Sordum yani.

–Sorma! Sorma. Hiç bir şey sorma. Gözlüğünü yaptırdın mı hemen uza. Hadiii.. Herkes te her bir şeye meraklı. Di mi minik kuşum. Üç kuruş paraya burada çalışıyorsak, sırf rahat olduğumuz içindir. Yoksa ben bilmez miyim 3 katı maaşla başka yerlerde çalışmayı. Ben iş yaparken şarkı söyleyemeyeceksem, kendi kendime konuşamayacaksam, sizin gibi güzel kuşumu, sardunyamı besleyemeyeceksem ne işim var burada? Ulan şimdi bir para çıkmalı. Bir dükkan açmalıyım ki, alayı robot olsun. Hastalara robot baksın. Ben hiç karşılarına çıkmayayım. Gözlükleri beğendirsinler, resmi işlemleri yapsınlar, ben sadece atölyede kalayım. Ben teknik eleman olmak istemiyorum.

Atölyeci kalayım ben.

–İyi olur valla Seyfi abi ama, robotlar bizim işte kullanılacaklarsa, ilk olarak atölye de kullanılırlar haberin olsun.
–Doğru diyon valla. Ama, yok, yok! Ben gözlük yapmayı seviyom. Ben robotları tezgahta kullanırım.
–Ne gerek var abi robota. Şu anda çalışanların robottan farkı mı var sanki? Bir saat öğle tatili yapan eleman mı kaldı? Bir mesul müdür, 5 dakika olsun işin başından mı ayrılabiliyor? Hele kadınlar. Kreş açılsa yeridir. Millet işinden olmamak için çocuklarıyla işe gelir oldular nerdeyse… Yarış atı gibi, her koşulda bir şeyler satmaya çalışan tezgahtarlar… Bu şartlarda robotlar bile çalışmaz şerefsizim.
–Noldu? Çok dolusun sen?

–Etlik’teki dükkana göndereceklermiş beni. Gider misin bile demiyor adamlar. Ver şu gözlüğü olduysa abi.
–Al ! Al bakalım! Herkeste ne kadar sinirli olmuş öyle? Sen de şaşırdın di mi güzel balığım? Senin de filtreni değiştireyim mi? İster misin temiz hava? Ha?

Metin Turanlı