Yirmi yaşında güçlü kuvvetli zapt edilmesi oldukça zor ataklar geçiren zihinsel engelli bir kız ve onun her şeyi olan annesi.
Anne sosyal psikolojik ve bedenen yorgun düşmüş umutları kırılmış perişan bir halde. Anne olmak zaten başlı başına yorucu zahmetli meşakkatli bir mevzu ancak birde zihinsel engelli çocuğu varsa durum hayli zorlaşıyor anne için.
Maddi zorluklar varsa daha da içinden çıkılması zor bir hal alıyor.
Engelli çocuk sahibi ailelerde babalar sorumluluklarının bir çoğunu anneye paslıyor.
Doğal olarak anne daha çok sorumluluk sahibi oluyor. Annenin hiçbir şekilde kendine özel bir hayatı olamıyor. Geçtiğimiz günlerde kendisi ile konuştuğum engelli çocuk sahibi annenin yürek burkan yaşam hikayesini dinledim. Hıçkırıklarla ağlayarak anlattı.
‘’Yirmi yıldır çocuğundan başka hayatım olmadı, bittim tükendim artık’’ sözleri ile dile getirdi. Tüm engelli çocuk sahibi annelerin dudaklarından dökülen iki kelime o annenin dudaklarından da süzüldü. ‘’Dua ediyorum çocuğundan önce ölmeyeyim, ben ölürsem ona kim bakar’’ bu özet iki kelime yıllardır bildiğim bir dramı tekrar yaşattı.
Annenin feryadı, yorgunluğunu biraz olsun alacak ve çocuğunu güven içinde bırakabileceği bir ortam bulunmaması. Ne yazık ki ülkemizde bu tür ortamlar pek fazla yok. Gelişmiş ülkelerde Hollanda, Almanya, Kanada gibi ülkelerde bu sorun halledilmiş durumda. Devletin sosyal kurumları çağdaş bir şekilde faaliyet yürütmekte.
Çağ atladığını söyleyen ve sloganında YENİ TÜRKİYE’ yi kullanan bir yönetim engelliler konusunda sınıfta kaldı.
2022 sayılı yasanın Fakir Fukara Fonuna devredilmesiyle zaten sadaka mantığıyla yürütülen engellilere hizmet daha da SADAKA + DUA sistemine oturtuldu. Bu yaşam hikayesi sadece bir örnek. Ben binlercesini biliyorum gerisini siz sayın.
Esen kalın.
ALİ AYDIN
