Jigo’nun Gözlükleri

Daha dükkana tek başına girdiğini görmedim.

Her geldiğinde yanında en az bir ya da iki bayan arkadaşı olurdu. Her seferinde de değişik kadınlar. Çoğu emekli, 40-50 yaş üstü, giyimlerinde ki salaşlıktan bir çoğu da kariyer sahibi veya entelektüel olduğu belli olan kadınlar. Oysa onunla yalnız kalıp, sohbet etmeyi ne çok isterdim. Ama onun her zaman yetişmesi gereken birileri, bitirmesi gereken bir sürü işleri olurdu.’’ Bir oturamadık’’ sitemime, ‘’biz köylüyüz arkadaş’’ derdi, seyrek ve beyaz saçlı, kolu dövmeli, yanık tenli bu adam.

Şehre inmişken ne kadar banka, telefon, belediye, Pazar işi varsa anca halledebiliyoruz. Kendisine su ikram ettiğim bardağa poşetinden çıkardığı pembe Begonya koyarken, kızacaksın bana ama, yine gözlüğün camlarını çizdirdim dedi. Bana bir gözlük yapsana.

Bu klasik giriş cümlesine alışığım. Bazen elinde ya başkasına ait gözlükler olur, camlarının değişmesini ister, ya da ‘’ elinde kalmış ikinci el gözlük varsa onu ver ‘’ derdi.

Ben de bu pandemi döneminde 2.el gözlük kullanmakta neyin nesi? Diye kızar, çoğu kez yanındaki bayan arkadaşları da beni destekler,

Sen güzel bir gözlük al Jigo. Parasını ben öderim garantisi ile kadınların beğenisine hitap eden bir gözlük yapımına başlardım.

Annesi Giritli, babası Marmaris Orhaniyeli Jigo’nun ister güneş gözlüğü, ister yakın gözlüğü olsun daha bir gözlüğü alıp aynada denediğini görmedim. Bana ve yanındakilere teslim olarak,

Siz beğendiyseniz önemli değil. Der. Yine de bir tercih yapmada zorlanırsak, yanındakine yük olmamak için ucuz olanını seçer.

Bu güzel.. Bu güzel derdi.

60 yaşlarını devirmiş ve orada kalmış bu adamın işi gücü, büyük şehirden gelip Boz burun yarımadasına yerleşen insanlara yardım etmek, yeni yaşamlarında hayatlarını kolaylaştırmaktı. Elinden her türlü iş gelmesi sebebiyle su tesisatçılığından elektrik, marangoz işlerine dek ya yardımcı olur, ya da işlerini çabuk ve güvenli adamlar bularak işlerini kolaylaştırırdı. Boz Burun da herkes tarafından sevilen ve saygı duyulan Jigo, bir çok işi karşılık beklemeden yapar, akşamları kurulan sofrada yarı Türkçe, yarı Rumca sözlerle ’’aman katerina mou, aman Cevriye hanım‘’ türküleri söyler, radyo da yayınları baskın çıkan Rumca şarkılara eşlik eder, dostlarını eğlendirirdi.

Yakın gözlüğü kullanmaktan bıktıysa doktor yeğeni vasıtasıyla ücretsiz çizdirebileceğini tavsiye eden yoga öğretmenine, gerçek adını hep merak ettiğim Jigo, benim yanımda

Mehviş demişti. Denizci iken Tunuslu bir sevgilim vardı. Gözlerime sürme çekmek istemişti. Aptal kafam. O gün çektirmedim. Bu hep içimde kaldı. Şimdi lazerle dokundurursam sanki ona ihanet edermişim gibi bir his var içimde. O gün çizdirmediğim şeyi, bugün hiç çizdiremem.

Metin Turanlı