At hırsızı- Metin Turanlı

İnsanın görmekten özellikle hoşnut olduğu, görünce kendini daha iyi hissettiği kimselerden biridir.

Selami. Benden 7 yaş küçük, orta boylu, hafif topluca,her daim bir şeyler için acelesi olan ciddi görünüşlü ama, en trajik bir olayı anlatırken bile karşısındakini gülümseten bir tip. Lokantaya girerken beni görmüş, arkamdan sesleniyor:

” Müdür! Müdür ya, beklesene ! ”

”Selamiii! N’aber lan at hırsızı ” diyorum.

O da ” Ne yicez müdür? ” diye cevap veriyor.

Ardından ekliyor. ”bir kuru-pilav alıyım ben. ”

Selami’yle 2 yıl kadar komşu dükkanlarda çalıştık. Açık yürekli ve çok çalışkan biriydi.

” Ne istersen ye oğlum ” diyorum. ”Senden esirgeyen mi var ? ”

Büyükada da otururlardı. Kışın bazen soğuk havalar da Küçükyalı da oturan amcasında da kaldığı olurdu. Hafta sonları da Büyükada da babasının yerine faytonculuk yapardı.

Vizontelenin Deli Emin’i gibi elinden gelmeyen iş yoktu. Kendi dükkanının çıraklığı dışında ısıtıcımızı tamir eder , devr-i daim motorunu onarır, sigortaları takar, fokometreyi açar, temizler toplardı. Eli bu kadar işe yatkın birini daha görmedim. Cam penslemeyi, traşlamasını oya gibi işlemesine karşın, hesap-kitap işlerine aklı basmaz, transpozeden nefret ederdi. Transpozeli reçete yazan doktorlara basardı kalayı.

Bunun işten çıkması da enteresan oldu. Büyük adanın yerel gazetelerinden birine manşet olunca, utancından bir daha ortalarda görünmedi. Çok sonraları öğrendik ki; artık faytonda çalışamayacak kadar yaşlı bir at, sahibi tarafından mezbahaya verilmek üzere serbest bırakılnca, ada dışından birileri de kaçırmaya çalışmışlar. Selami de ata sahip çıkmaya kalkınca olay karakola yansımış. Sansasyon arayan Ada gazetesi tarafından diğer at hırsızlarıyla beraber, bizim Selo ‘da manşet olmuş. Patronu Fethi abi ‘ye 2 günlük ada nezarethanesinde kalmasını ise , ”olmayan dayısının cenazesini ” mazeret göstermiş. Aksilik bu ya, Fethi abi de, berber de Ada gazetesinde at hırsızları haberini görünce Selami açıklama yapıp kendini savunacağına, öğleden sonra işten çıkmış ve bir daha gelmemiş. ( Bu arada o Ada gazetesinin Kadıköyde ki berberde ne aradığını hiç öğrenemedik.) Bütün olay bu.

2 yıl önce de Telekom dan emekli oldu.

”Selo, oğlum ! adalarda faytonculuk ta bitiyormuş ha ? ” diyorum.

” Hımm ” diyor. Çatalı benim piyaz da. ” At sahipleri gereken özeni göstermezlerse olacağı buydu. Ortalık at pisliğinden geçilmiyor. Bunca yıldır bir düzene sokamadılar gitti. ”.

” Eee,tabii ya!. Senin atlar varken, boncuk sıçıyordu sanki ? ” kızdırmaya çalışıyorum. Tıkınmakla meşgul vaziyette cevaplıyor.

” Biz 2 yedek torbayla çıkardık. Gram pislik dışarı taşmazdı.”

Niyetliyim, yediği yemeği burnundan getireceğim. ” Bırak ya! Pislikmiş-mislikmiş! Sen faytonu sattın ya, taksi plakaları gibi fiyatlar yükseldi diye, hırsından bok atıyorsun. ”

”Oğlum, burası Büyük ada. Hani bazen laftan anlamayanlara nerede olduğunu hatırlatmak için burası İstanbul, başka İstanbul yok denir ya !

Ben de İstanbullulara burası Büyükada, başka büyükada yok diyorum. Burası Prens adaları. Boru değil. Ya koruyacan, ya da uyacan, başka yolu yok. ”

Aklı sıra bana ayar veriyor. Yermiyim? Hemen yanağından bir makas alıyorum.

” Prensimmm benim ! ” diyor ve ekliyorum..

” Ben Prenslerin gözlükçü, telekomcu ve at hırsızı olanını severim.

 Metin Turanlı