Takıntı

İyi çalışan, yaptığı işe odaklanan ama başkada bir işe yaramayan..  Bunu rahmetli babam da, rahmetli ustamda sıkça dile getirirlerdi.

Galiba ben de eksik olan şeyi duygusuzluk diye adlandırmışlardı. Dayımın hiperaktif diye adlandırdığı, daha iyi niyetli olanlarınsa dikkatini birden fazla şeye veremiyor ya da dağıtıyor gibi sözcüklerle tarif ettikleri ben aslında hiç te öyle biri olduğumu kabul etmiyorum. Sonucunu değiştiremeyeceğim şeyleri dinlemektense tamirat yapmayı seviyorum.

Susurluk olayı ilk patlak verdiğinde ben dükkanımı açmıştım. Bugün Hatay depremi ne dek görevimin başındayım. Arada yaşanan Körfez krizi, gezi olayları, orman yangınları, seller, afetler, dünya şampiyonaları, konserler, neftlix, Disney club, sadece duyduğum şeyler olarak kaldı. Bugüne dek kişisel tarihim de gözlük yapmaktan gözlükleri silmekten, yerlerini değiştirmekten sık sık saymaktan sonra en önemli işim bilgisayar da soliter oynamaktan ibaret.

Emekli bir öğretmenin gözlüğünü teslim aldığı halde, ‘’hayat pahalılığı ve emekli maaşlarının asgari ücretin altında kalması ‘’ile ilgili konuşmasını isteksizce dinlerken sıkıntıdan karıştırdığım çekmecelerde bir gözlük elime geçti. Gözlerime inanamadım. O hala ‘’ en az maaş konuşuluyor. Kabataslak 10-11 brüt diye tarif ediliyor. Ben 25 yıl hizmet vermişim. 8000 lira alıyorum. Bu adalet mi beyefendi ? ‘’ diye sorduğunda Hayır, 195milyon diyorum. Allah’tan kulakları ağır işitiyor da benim ona hak verdiğimi düşünerek söylene söylene çıktı. Ben üzerinde 195 milyon yazılı çerçeve ile kalakaldım. Sonradan üzerine çarpı işareti çekerek 195ytl yazdığım çerçeve ile eski bir dostla buluşur gibiyim.. 195 tl ye çevirme ihtiyacı duymadığım Güzel mi güzel bir selüloit çerçeve.

Dükkanımda ki daha pahalı bir çok çerçeveden daha kaliteli ve estetik görünümü var. Hadi meslektaşız şunun şurasında. itiraf etmekte bir sorun yok. Karekodsuz ve üts bildirimi yapılmamış bir çerçeve. Ama nasıl olur da bazen günde 3 kez temizlediğim halde gözümden kaçmış? İnanamıyorum. Allah sizi inandırsın üzerinde tozun zerresi, lacivert renginde hafifte olsa bir solma yok. Önce yeni bir etiket yazayım dedim. Sonra ‘’aman başım belaya girer neme lazım ‘’ diyerek , özürlü kızına -14 numara cam taktırmayı düşünen otopark işçisi Kamil gözümün önüne geldi. Hem camı taşımaya, hem de bir kere gördüğüm kızın yüzüne en uygun çerçeve olması sebebiyle Kamil’i aradım.

Telefona çıkmayınca, kafama taktığım bir şeyi bir an önce yapma sabırsızlığımla otoparka doğru gittim. Otopark önündeki anlam veremediğim kalabalık. Bir çoğu Adıyamanlı otopark işçileri arasında ortaya alınmış, feryat eden Halil’in çevresini saran bir grup onu ve oğlunu Ford bir kamyonete bindirerek gönderiyorlardı ki, arabanın önünü kestim.
Kamil.. Kamil diye bağırdım.
Araba durdu. Pencereye tutunarak, senin kıza uygun bir çerçeve buldum. Çok kaliteli bir çerçeve. Kızı getir bu çerçeveden bir daha bulamayız dedim.

Ağlaması daha da bir artarak getirmeye gidiyorum abi dedi. Ya ölüsünü, ya dirisini. Ama illaki getireceğim. Araba hızlandı. Arada birkaç kişiden Deli mi lan bu? Gibi şeyler de duydum ama bir anlam veremedim.

İşe yarayacağına inandığım bir hizmetin karşılıksız kalmasına şaşırarak tekrar dükkana döndüm. Güneş camlarını tezgaha serdim. Güneş camı takarak değerlendirebileceğimi düşünürken, sağlık müdürlüğünden yönlendirilmiş Depremzede bir genç ve annesi içeri girdi. Annesinin +5 ‘e 1 gözlüğünün kırılmış çerçevesi ile karşımdalar. Camlara uygun çerçeve ararken, “”inşallah olmaz “temennisiyle elime aldığım çerçeveye camlar birebir uymasın mı?

Ne yapacağımı şaşırdım. Miyop ağırlıklı camlara yakıştırdığım gözlük kadının yüzüne de iyi oturunca, onlarda beğenince yapacak bir şeyim kalmadı. Medula ya bile girmeden küskün bir şekilde camları monte edip, gözlüğü teslim ederken kadının sürekli ağlaması, telefonda birilerine kaybettiği yakınlarını ve evini barkını anlatmasını bitirmesini beklerken yine çekmeceleri karıştırmaya başladım. Bir tane daha bulur muyum diye.

Metin Turanlı