Öyle Bakma!

Burnunun ucundaki gözlükten gözlerini ayırıp da bize bakanlar vardı ya, hani üstten üstten; güya sevgi dolu sözcükler söylerdi ama bakışları tersini anlatır tarzda ezer geçerdi!

Anneannemiz, babaannemiz, bilmem kim teyzemiz falan… (Bilmem kim amcalarımız falan da vardılar ama onlara mı yakışıyordu, biz mi takmıyorduk, yoksa babalar-amcalar zaten öyle mi bakarlardı hep de yadırgamazdık…)

O gözlük üstünden bakan bakışlara be anlamlar yüklemedik ki!

Aslında bakan gözün de yüklediği anlamları yok sayamayız da; sırf gözlük üstünden baktı diye kendimizi ezik hissettiğimiz dönemler aklıma geldiğinde doktorun “yakın gözlüğünüzü burnunuzun ucunda taşıyacaksınız, karşı tarafa bakarken çıplak gözle bakmanız gerektiğinden” dediğinde “Oooo, Yooo…” diye çırpınacaktım lakin doktor bey öylesine ciddiydi ki daha ağzımdan “o” çıkmak üzereyken şimşek gibi kurşuni mavi renkteki gözlerini bana çevirdi; kolay kolay kimse beni susturamazken gıkım çıkamadı iyi mi!…

******

Şimdi; genç arkadaşlar: vallaha da billaha da size üstten bakmak gibi bir niyetim yok!

Etrafınızdakileri bilemem ama an azından her gözlük üstünden gözünü size dikip de bir şeyler söyleyenlerin hepsi de kötü niyetli değildir diyebilirim: Örnek ben!

******

Rahmetli Mecburanım Teyze gözlüğünün üstünden bakıp-bakıp konuşurdu; sever miydi, döver miydi, belli olmazdı!

Bizler çocuktuk, annem, teyzem-anneannem ile birlikte oturmaya giderdik…. Önceleri adını koyamadığım bir koku karşılardı; tereyağı kokusuymuş meğer!

Bizim evde diğer yağlar da kullanıldığından anlamamam doğalmış ki zaten çocuksun, yağdan ne anlarsın!

(Lakin, her evin kendine özgü bir kokusu olduğunu da başka türlü anlayamazdık!)

Nasıl bir hafıza vardı; herkesin doğum tarihini bilirdi; dedikodu anlamında kullanmasa pek iyiydi ya, neyse…

Çocuk halimizle dedikoduyu sevdiğini anlardık; öyle lafa başlayıp da bir es verip tekrar devam edişi vardı ki şimdinin “Flaş! Flaş! Azzz sonra!” başlıklarının anası Mecburanım Teyzedir diyebilirim!

******

Gözlük üstünden bakışlar çocukken bizleri epey yaraladı ama şunu da belirtmekte yarar var: Her gözlük üstünden bakandandan da yara almadık!

******

Yine dönüp-dolaşıp “Bakış” a geliyoruz….

******

Dolayısıyla da “Bakış açısına”…

İnsanız ve gelişip-değişiyoruz; bakış açılarımız da bu değişime ayak uydurmak zorunda. Yoksa ya olduğumuz yerde sayarız ya da beden-ruh-beyin uyumsuzluğundan çatlar-patlarız!

******

Vallaha, “Yaşam” öyle bir şey ki; bir şekilde herşeyi deneyimlemene olanak tanıyor; “Asla yapmam!” dediğin herşey, çok ciddiyim, istinasız, gelip seni buluyor!

Misal; bak ben! İlle de yakın gözlüğümü burnumun ucunda taşımam gerekiyor; karşıma gelen insana gözlüğümün üstünden bakmam…

Ama yaa… Ben böyle olmak istemiyorum!…

(Kim isteyerek öyle bakmış ki?)

******

Gözlük olmasa da “Öyle üstten bakan insanlar var!”, bunu da bir kenara koymak gerek; yine geldik mi deneyim, tecrübe; efendime söyleyeyim samimiyet, dürüstlük…. Sevgi ki ancak kendini seven insanlardan bekliyorum artık!

Neden dersek? Kendi ile barışık olan insan ne nefret taşır ne de kin! Kendini sevmeyi başarabilen bir insan herkesi, her canlıyı sevebilme potansiyeline erişir.

Neyin neden olduğunu anlama konusunda da muktedirdir; verdiğim örnek gibi: Bilmemkim teyzenin gözlüğünün üstünden neden baktığının da farkındadır… Öyle bakması gerektiğini de anlıyor insan zamanla, öyle bakmak zorunda olup da o bakıştaki niyetin de farkında oluyor…

******

Sonuç itibariyle, Mecburanım Teyzeme bir rahmet diliyorum; insanın hayatında rastladığı herkes, her olay birer armağandır aslında; kimi daha keyifli öğretiler sağlar, kimi biraz can sıkar!

******

En sevmediğim kadın tipiyle sınanmaktayım; burnumun ucunda gözlük!

İlle de gözlük üstünden bakmam gerekiyormuş, nasıl yapacaksam!

Olcay Gülgün Karaoğlu