Ağzından akan salyası, bir el tarafından tutulmadığında ileri geri oynayan kafası, her şeyi ellemek tanımak isteyen merakı, bir dağa tırmanırmışçasına sürekli onu kucaklayan bedenin en tepesine çıkmak isteyen hareketlilikle bacakları...
Ve en nihayet 3 günlük sakallı bir yüzde dolaşan eli. çocuk eli! Bu ne doyulmaz manzara? "Ofis çiftçinin kara gün dostudur" yazan Haydarpaşa silolarının önünde vapurla seyrederken bu endüstriyel mirastan gözümü alan şey bu çocuk eli. Sakallı bir yüzden ne aradığını bilmeden dolaşan bu el...
İstanbul misafirliğimde geride kalan 50 yılımın kentin inşaat tozuna karışmış değişiminden korkarken ve ümitsizliğe kapılırken umutlarımı yeşerten tek insani MUTLULUK
Dünyanın tüm ünlü ressamlarını bir araya getirseniz böylesi bir tabloyu yaratamazsınız. Abidin'e mutluluğun resmini sipariş etseniz böylesi bir sahneyi aynı gerçekçilikle tuvale yansıttıramazsınız. Oysa bu sahne benim tam önümde. Bir vapur yolculuğu süresince ara ara devam ediyor:
3 günlük sakallı bir yüzde dolaşan çocuk eli.
Bilmiyorum, dahası var mı artık?
O minik elde güven, sevgi, minnettarlık...
Bu ne güzel bir tablodur yarabbi ! O ne sıcaklıktır? O sakallı yüzün kulağı ısırılıyor, burnu tutuluyor, sert olduğunu tahmin ettiğim o yüze yanak sürtülüyor.. Eller ,gözlükle buluşuyor. Babasının kafasını geriye atmasının faydası yok.. İkidir gözünden gözlüğü çekip yere atıyor. Sonraki hamlelerde ise, gözlükten mahrum kalan elleri adamın ağzına giriyor. "Çocuk elinde bir gözlük" diye yazıyı kurgulayacakken; adam, her seferinde boşa giden bu hamlelerden dolayı özür dilercesine; o küçücük elleri öpüyor,öpüyor.... Onların bu mutluluğu,biz izleyenleri de sarıyor.
O sakallı yüzde şefkat, fedakarlık, esirgeme, mutluluk..
Bu kadar duyguyu hangi tabloda, sinemada, edebiyatta görürsünüz bilmiyorum.
Ben görüyorum. Benim karşımda.
Metin Turanlı
