Köfte/ Metin Turanlı

Bir müşteriye bakmam gerektiğinde mümkün olan en uzak mesafede durmaya çalışırdım ki, dükkandakiler den biri öne çıkıp müşteriyle ilgilensin de ben de bakmaktan kurtulayım.

Ancak yine de ara ara müşterilerle muhatap olmaktan kurtulamıyordum.

Bu haldeyken bile kendimce görev edindiğim şey müşteriyi oyalamak. Diğer tezgahlarda işleri biten arkadaşlarıma görevi devretmekti. Bir süre sonra bu oyalama işinden zevk almaya başladım.

Zor olanı yapıyordum artık. Fiyatlara falan girmeden gözlük beğendiriyor, cam önerebiliyordum. Beraber çalıştığım yaşça benden büyük asıl tezgahtarın işi bitince “Zeki abi, nasıl oldu gözlük? Sence de yakıştı di mi? “diyerek görevi ona devrediyordum.

Zeki abi de üzerine fazlaca bir emek vermeden gözlüğü kolayca satıyor, arada “aferin lan “diyerek övgü de alıyordum. Meslekte çocukluktan ilk gençlik dönemlerime girdiğim bu zaman aralığında kimin ne kadar satış yaptığının önemi yoktu.

Önemli olan dükkanın günlük cirosuydu. Aşağı yukarı herkes tatminkar ücret aldığı için de (prim nedir? bilmediğimizden, ayrıca pazarda arz-talep dengesi bizim lehimize olduğundan) kimin neyi nasıl ve ne kadar sattığıyla ilgilenilmezdi bile.

Tezgah’a yeni yeni ısınmaya başladığım bu dönemde Zeki abi birden işi bıraktı. Bir başka dükkana transfer oldu. Artık nerden bulduk bilmiyorum Eskişehir den Cahit adında biriyle çalışmaya başladık.

Patron olmadığında marangozlar gibi kulağının arkasında Maltepe sigarası bulunduran Cahit abi, tezgahtardan çok, Eminönü -Kasımpaşa dolmuşcuları gibi sürekli argo konuşan ve 35 paça İspanyol pantolonununda ki sigara küllerini işaret parmağı ile savuran biriydi.

—O gözlük sana yaramaz. Sen bunu dene.

İkidir aynı şeyi yapıyor. Benim tezgahtan zevk almaya başladığım günlere denk gelen bu dönemde dükkan komşumuz Hüsnü abiye zahmetle beğendirdiğim damla modeli altı boş UFO güneş gözlüğünü adamın gözünden alıp, Carrera bir güneş gözlüğünü adamın gözüne iliştiriyor.

O günlere özgü daha tatminkar edici bir konuşma ile gözlüğü sattığında ben atölyeyi öne sürerek artık uzunca bir süre tezgaha çıkamamaya başladım. Lakabının çok sonraları “Karlos ” olduğunun öğrendiğim Cahit abi’nin optikçilik hayatı çok ta uzun sürmedi. 3 ayı doldurmadan ayrıldığı işyerimizden bir -iki gözlükçü de daha çalıştıktan sonra Örnek mahallesinde emlakçılığa başladığını öğrendim.

Beraber çalıştığımız dönem de ondan öğrendiğim şeyler, bir meslek erbabı olarak müşteriyle nasıl konuşulmayacağı olarak aklımda kalan şeylerdir.

–Allah seni inandırsın, kurtarmıyor abi. Yoksa yapmam mı?

–Bak bir şey olursa, hiç düşünme getir benim kafama at. Ben burdayım.

— Kaç ‘a aldın? Yok deve? O fiyat verilir mi ya? Bana gelseydin. Benden yarı yarıya alırdın.

–Hiç düşünme abim. Aynısını ben kullanıyorum.

— Orjinalliğini hic dert etme, gümrükten geliyor bize..

Kötü niyetli olduğunu hiç bir zaman düşünmediğim, başkaca samimi bir satış tekniği bilmediği için bu yolu seçen Karlos Cahit’i aklıma getiren şey, şimdi kapanmış olan kurumsal bir firmanın alacaklarını devralan bir hukuk bürosu çalışanıyla yaptığım görüşme oldu.

12 yıl kadar önce bende habersiz adıma çıkarılan bir kimlikle Avea hat alan birinin ödemediği borçlara ilgili adıma hukuksal süreç başlatılmış. Savcılıktan bu borcun tarafıma ait olmadığını ispat etmeme rağmen sürekli mesajlarla taciz edildiğim bu hukuk bürosu çalışanlarının anlayışsızlıgı karşısında Karlos Cahit’in hakkını yediğimi düşünüyorum.

Karlos’un günümüz jargonu ile insanı hayattan bezdiren avukata cevap veriyorum.

–Bu borç benim değil. Olsa öderim. Ama yok, yersen bu yemezsen köfte.

 

Metin Turanlı