Robotun Gözlüklüsü

OptisyeninSesi- Geçen hafta sonu dükkânda yalnızdım. Cumartesi öğleden sonra, işler durulmuş, çayım soğumuş, “ne zaman kendime bir tatil vereceğim” diye mırıldanırken kapıdan biri girdi.

Gözlüklü bir robot.

Yani tam olarak robot değildi, ama öyle görünüyordu. Üzerinde parlak alüminyumdan yapılmış gibi duran bir ceket, başında kocaman kulaklıklar, gözünde ise eski bir kaynak gözlüğüne benzeyen, kalın camlı bir şey…

“Merhaba,” dedi. “Bir problemim var.”

Buyurun, dedim.

“Ben bir yapay zekâyım,” dedi. “Ama görüşüm bozuldu.”

İşte tam orada, hem gülmemek için kendimi tuttum, hem de içimde bir heyecan başladı. Çünkü mesleğimiz böyle anlarda güzelleşir.

“Kaç yıldır gözlük kullanıyorsunuz?” diye sordum.

“36 bin saat,” dedi robot.

Yüz ifadesizdi, ama sesinde utangaç bir ton vardı.

Oturttum, ölçüm yaptım. Meğerse robotun sensörleri tozlanmış, lensleri çizilmiş. Ona “Bu makinelerde de bakım önemli” dedim, “bak bizim bile yılda bir muayenemiz gerekir.”

Bir yandan robotun gözlüklerini temizledim, camlarını değiştirdim, bir yandan da mesleğimin güzelliğini düşündüm:

Her gün birilerinin dünyasını netleştiriyoruz.

Çocukların ilk kez tahtayı görmesini sağlıyoruz, dedelerin torunlarını tekrar net görmesini sağlıyoruz… Bazen de bir robotun sensörlerine ışık oluyoruz.

Robotu uğurlarken bana döndü:
“Teşekkür ederim. Artık daha net düşünüyorum.”

Ve giderken ekledi:
“Bu dünyada insan olmak zor. Ama sizin gibi insanlar sayesinde kolaylaşıyor.”

İşte o an, duygulandım.

Bu meslek sadece cam ve çerçeve değil. Biraz sabır, biraz empati, biraz da mizah isteyen bir iş. Robot bile anladı.

Gençlere tavsiyem: Bir meslek seçerken dünyayı biraz daha güzel yapabileceğiniz bir meslek seçin. Bizimkisi öyle bir iş. Hem gözlere ışık oluyorsun, hem gönüllere.

Hafta sonunuz aydınlık, camlarınız buğusuz, gönlünüz net olsun.

Bir gün bir robot bile gelip sizden gözlük isterse, şaşırmayın. Çünkü görebilmek hepimizin hakkı.