Esnaf Ayarı/ Metin Turanlı

Yıpratıcı bir şey.

Hiç biri ” hayır gelmiyorum ” demez. Ama ne hikmetse bir türlü gelemezler. ”Yarım saat sonra ordayım” dediklerinde bu aşağı yukarı hafta sonuna kadar olan zamanı belirler.

Akşama dedilerse hiç bekleme, O bu ay içinde bir ara uğrarım demektir. İşin tuhafı zaman kavramı bu kadar esnek olan zenaat erbabının bir gözlük işi oldu mu, bir günlük gecikmeye dahi tahammülleri yoktur.

Pazarlık olayından hiç söz etmeyelim. O ayrı konu. Bankaya giderken yolunu kestiğim elektrikçi Mevlut usta’yı, bu düşüncelerle koluna girerek dükkana yönlendirdim.
–Ya mevlut usta, iki dakka bir bakıversen. Sabahtan beri üçtür, bu elektrikler atıyor. Ben sigortaları açıyorum. Beş dakka sonra bir bakıyorsun Hepsi atmış.

–Bankadan sıra almıştım. sonra gelsem?

Hiç öyle yalvaran bakışlara kanmam. Kolundan sıkı sıkıya yakalamışım.

-Ben bilirim senin sonralarını Mevlut usta. Yaptın yaptın, sonra ara ki Mevlut usta’ yı bulasın. Vallaha bakmadan bırakmam seni.

Kurtuluş olmadığını anlayınca iç cebinden çıkardığı camları çizik içinde bir hazır okuma gözlüğünü gözüne takarak önce sigortaları, sonra kabloları dikkatle incelemeye başladı. Deminden beri nazlanarak işe bakan Ustanın, inceledikçe o munis, o yumuşak yapısı şekil değiştirmeye başladı.

—.Off of of! Bu ne böyle? Çok kötü olmuş bu kablolar. Çık! çık! çık!.. Nasıl malzeme kullanmışlar böyle? Bak şimdi, Sigortalarda bir şey yok. Kısa devre yapmasının sebebi çok kötü malzemeler kullanılmasından. Baksana kablolar nasıl yanmış. Allah korusun, yangın bile çıkarır bu malzemeler.

–Ne yapmamız lazım?

–Valla bu kabloyu istersen değiştiririm ama, bana sorarsan komple bu malzemeleri yenileyelim. Standart dışı bu malzemeler başına iş açmasın. Sigortaları falan da değiştirmek lazım. Sen yabancı değilsin. Kabataslak şöyle 800’e falan bitiririz.

— Mevlut usta, fiyata falan bir şey dediğim yok. Orada anlaşırız da.

–Daa?
–Da sı şu ki. Alınma ama sana yaptırmaktan vaz geçtim. Bu işi sana yaptıramam.

Yaptırmayacaksan ne halt etmeye beni yoldan çevirdin demesini bekliyorum ki lafı koyayım diye, ama o sadece soran gözlerle bakıyor. O Sormuyor. Bir şey değil sabah sabah yakaladığım ustalara ayar fırsatı ziyan olacak. Mecburen açıklıyorum.

—Deminden beri ucuz işporta gözlüğünle kabloları falan inceliyorsun ya,.. Senin de bu işi yapanlardan pek bir farkın yok.
–O ne demek? Anlamadım.

–Bak Mevlut usta. Malzemeden kaçmanın, ucuza iş çıkartmanın karşısındasın ya. Ben de öyle. Şimdi sen usta adamsın. Yapacağın işi iyi bilirsin. Ama önce görmen gerek. İyi ve net göremediğin şeyi ne kadar usta olursan ol, yapamazsın. Yapsan bile, milletin aklına başka şeyler gelir.

Kendine 3 kuruşluk gözlüğü layık gören adam, benim işimi ne kadar iyi yapar ki? Derler.
–Benim iyi gözlüğüm var. Onu evde tutuyorum. Bu iş gözlüğü. Tamirci adamız kırılırsa bu kırılsın diyorum.
–Deeme! Deme Mevlüt usta. Senin geçim kaynağın bu iş. Sen numaralı gözlüğünü bu işte kullanmayacan da, nerde kullanacan? Bir gözlük kadar kıymeti yok mu yaptığın işin? Ben kalitesiz elektrik aksamı kullanmayacağım. Telif ücreti ödenmemiş korsan kitap almayacağım. Her türlü taklit ürünü evime sokmayacağım.

Sen de gözün bozulduğunda göz doktoruna gidip muayene olacaksın. Reçeten ile ister lens, ister gözlük alacaksın.

Ama gözlükçüden. Tezgahtan ya da internetten değil. Herkesin muhatabı, o konunun uzmanı olacak. Herkes işini bilecek, kendine de, karşısındakine de haksızlık etmeyecek, ustalığına saygı duyacak.

–Orası öyle de?
—Yok usta yok! Orası öyle-burası böyle değil. Gerçek bu.
—İyi ya ben gideyim o zaman dedi.
Zafer kazanmış komutan edasıyla, ellerim cebimde arkaya doğru esneyerek,

–Güle güle Mevlüt usta, güle güle. Dedim. Nasıl kapak yaptım sana sabah sabah demek nazik olmayacağı için, İkinci kez farklı bir tonlama ile üzerine basa basa ”güle güle” dedim.

Anlayan anladı.

Sıra bir emlakçı yakalamaya geldi.

Metin TURANLI